Lantaren Venster een plek waar je altijd weer vandaan komt na de meest verassende dingen te hebben gezien. Het betaat nog hoor, echte kunst!
Ik zal het maar eerlijk zeggen, ik ben de laatste tijd meer in muziek en film geïnteresseerd dan in beeldende kunst, raar want ik heb toch een opleiding achter de rug die vooral op beeldende kunst gericht was. Ik ga nog wel naar tentoonstellingen maar in Nederland wordt ik nog maar zelden zo verrast dat ik een gat in de lucht spring.
Gisteren was ik naar een concert gegaan, een aantal muziekstukken van stadsgenoten en collega's. Een vijftal jonge componisten die experimentele muziekstukken hadden geschreven en in Lantaren Venster onder de naam Rotterdamse School #6 werden opgevoerd. Ik ken drie van de componisten persoonlijk dus dat was spannend, even kijken wat ze er van hadden gemaakt.
Voor experimentele muziek moet je op je stoel gaan zitten en alles gewoon over je heen laten komen. Je moet je gedragen alsof je een onbeschreven blad bent en nog nooit ook maar één noot muziek heb gehoord. Alleen dan, kun je naar mijn mening onbevangen en open de klanken en het visuele spel van de musici op je in laten werken en waarderen.
Er waren twee slagwerkers en een kwartet met een bezetting van twee violen een altviool en een cello.
Ik zit daar dan te luisteren en te kijken in mijn onbevangen staat van zijn en kan het niet helpen me te verwonderen over hoe het in godsnaam mogelijk is dat de slagwerkers totaal onmogelijke ritmes van een stukje papier, al lezend kunnen spelen. Ik vind het een wonder!
De stukken waren allen zeer verschillend en interessant. Maar het laatste muziekstuk liet mij uit mijn meditatieve moment opveren en trok me uit mijn stoel om te kijken wat er in godsnaam allemaal gebeurde. Het was het stuk van Juan Felipe Waller genaamd: Teguala.
Felipe had thuis zitten experimenteren met de klanken van keramieke tegels in allerlei maten en diktes. Op de verschillende klanken had hij een zeer ritmisch muziekstuk geschreven en een percussieset van keramieke tegels opgebouwd. De set was zowel visueel als geluidstechnisch geweldig!
Op de achtergrond verscheen ineens een raar filmpje waarin vreemde ronde wezens zich op het ritme van de muziek van de ene naar de andere kant bewogen en langzamerhand van grote bolvormen veranderde in sprinkhanen die op het ritme van de muziek gelijktijdig opveerden. Iedereen kreeg kippevel en het geheel zag er heel komisch maar ook raar uit.
De muziek van de tegels werd versterkt en in een mix weer electronisch veranderd. Het was een spektakel: slagwerkers die van een stukje papier een geweldig ritme spelen, kleurige tegels als een mozaïek van geluid, een bizar filmpje, en een bijzonder muziekstuk.
Zoiets zou veel vaker en op meer plekken te zien moeten zijn! Nighttown, Off Corso, op straat, op festivals, in Boymans overal, dit is moderne kunst met electronische muziek. Jammer dat in zo'n zaal, waar dan weer iets geweldigs te zien en te horen is, op dat moment zo weinig mensen zijn en dan ook bijna alleen maar musici en vrienden.
