.

Max met Mabel

 "Waar komen wij vandaan", vroeg mijn Max van net-zes plotseling aan tafel tijdens het avondeten. Mijn vriendin begon voorzichtig over de ballon in haar buik waarin Max gezeten had en waaruit hij geboren was. "Dus iedereen komt uit zijn of haar moeder", concludeerde ze.

"Waar is die ballon nou dan en mag ik die hebben?" Wij lagen in een deuk totdat plots de vraag viel: "Maar wie was dan de eerste moeder en uit welke ballon kwam die dan?" Ik zag vol trots een evolutiebioloog in de dop, maar mijn vriendin begon, geheel tegen mijn zin, over hoe sommigen denken dat God de eerste exemplaren geschapen heeft. Met een schop onder de tafel slaagde ik erin haar de mond te snoeren. "Je weet dat de kinderen de raarste details oppikken en die tot algemene waarheden kunnen bombarderen", siste ik en begon over dat alle mensen verschillend zijn maar eigenlijk toch hetzelfde: Eén hoofd met twee ogen, twee oren, een neus en dat wij eigenlijk hetzelfde zijn als de dieren. Max protesteerde. "Niet iedereen is anders. Joris en Joep zijn hetzelfde." Hij doelde op de eeneiige tweeling in zijn klas. "ja, dat klopt die zijn spiegelbeelden van elkaar." Het woord klonen durfde ik niet in de mond te nemen. "Mensen zijn eigenlijk hetzelfde als dieren, die hebben ook één hoofd met een mond en twee ogen. Kijk maar naar onze poes Mabel." Mabel keek likkebaardend en ingespannen naar Max en zijn gehaktbal, opdat er een stukje op de grond zou vallen. "vroeger waren er alleen vissen die in de zee zwommen, totdat die genoeg kregen van het zwemmen en het land opkropen en pootjes kregen om te kunnen lopen. Later werden die vissen op land katten en nog weer later mensen zoals jij en ik." "Kom ik nou uit een ballon of uit een poes", vroeg Max verward. "je komt uit de ballon van je moeder en Mabeltje komt uit de ballon in de buik van moeder Poes." Ik moest me inhouden Max niet meer evolutie voor te schotelen, aangezien zijn verwarring met elk antwoord toenam.

Twee dagen later zat ik met mijn Max in Diergaarde Blijdorp voor de gorilla's. We keken allebei gebiologeerd naar hun sociale bezigheden. Drie vlooiende apen, het dominante gedrag van het grote mannetje en een van de jongen die ma na-aapte door alles wat ze aanraakte zelf ook vast te willen pakken. "Ze lijken op ons, hè Max." "Meer op jou dan op mama", was zijn antwoord. "Wij zijn uit de apen ontstaan", doceerde ik. "Alleen hebben wij veel haren verloren, zijn rechtop gaan lopen en gaan praten."

"Dus als we blijven kijken, dan worden die apen net als ons?" "Ja", loog ik. En daar zaten we dan. In stilte en geduld keek Max een dik half uur lang naar de spelende beesten." "Wanneer dan, papa? Wanneer worden het mensen", vroeg hij ongeduldig. "Dat duurt heel lang. Te lang. Als we alle tijd zouden hebben, dan zouden we het kunnen zien, maar die tijd hebben we niet want we moeten nog door naar de familie van Mabel. Kijk daar, Max, Mabels familie ligt in de schaduw te luieren. En zie je die klauwen, die zijn groot, hè Max. Nog groter en gemener dan die van Mabeltje."

"Wordt Mabel ook zo groot en gemeen als die tijger, papa?" "Nee, Mabeltje blijft klein, zoals er ook kleine mensen zijn." "Tante Mia", kraaide Max. "Als die gaat liggen, is ze ineens langer." We moesten beiden lachen om de uitspraak die Max van me had gekopieerd. "Maar niet tegen tante Mia zeggen, anders wordt ze weer kwaad." Net als ons meningsverschil dat escaleerde in een scheldpartij tijdens de verjaardag van Oom Guido. Tante Mia vond me een godslasterlijke opvoeder omdat ik het woord Gods te pas en te onpas verbaal misbruikte in het bijzijn van de kinderen. "Sommige mensen veranderen nooit maar blijven beesten." Met die woorden besloot ik verdere vragen van Max te ontwijken en door te lopen naar de savanne. "Dag, gemene familie van Mabel." Zwaaiend nam Max afscheid van de tijgers waarna zijn hand de mijne greep.

Jip Kortan