Mexico-City heeft meerdere kunstmarkten. Zaterdags is er een vrij grote markt in San Angel. San Angel is één van de vele dorpjes die nu deel uitmaken van de grote stad, maar die eens 'echte' dorpjes waren. Die sfeer is er nog steeds. Als je op het dorpsplein loopt waan je je echt in een Mexicaans dorp. Dat dorpsplein is dus op zaterdag kunstmarkt. Ik vind het lekker om er te zijn, omdat het rustig is met een romantisch aandoende sfeer. Op de foto zie je een strijkkwartet met 4 Mexicaanse 'chica's' en dat geeft de sfeer ook wel een beetje weer. Dat deel van de markt is dan ook niet het meest 'arti' of het meest avant-garde. Redelijk traditionele schilderijen en een enkel beeldje. Die verhouding tussen schilderijen en beelden vind je trouwens op alle kunstmarkten: 90% schilderijen en 10 % (of minder) sculpturen.

Dat is ook zo op de echte grote kunstmarkt die op zondag plaats vindt, de Jardín del Arte. Maar dit is een veel professionelere markt. Hier vind je kunstenaars die een paar stappen verder gaan dan de traditionele schilderijen. Het type autonome kunstenaar dat is opgeleid aan een kunstacademie en de pretentie heeft 'echte' kunst te maken. Wat die echte kunst ook moge zijn, voor mij geldt wel dat de schilderijen van deze mensen een stuk interessanter zijn dan de traditionele tafereeltjes. De Jardín del Arte is groot en claimt de grootste openlucht kunstmarkt van de wereld te zijn. Mij is verteld dat er 750 kunstenaars geregistreerd staan op de markt. Ze komen uit verschillende Amerikaanse windstreken als de USA, Venezuela of Chili terwijl de meesten uiteraard Mexicaan zijn. Misschien is ook hier wel de helft of meer redelijk traditioneel en niet echt interessant. Maar dan blijven er nog heel veel over die wel de moeite waard zijn.

Ik heb de markt een paar keer bezocht en heb wat gesprekjes gevoerd en foto's gemaakt. Omdat een kunstmarkt niet iets is om te veel over te schrijven, maar zich veel beter leent voor 'fotowerk' heb ik bij fotowerk een redelijke hoeveelheid foto's gezet. De komende week zet ik elke dag een fotowerk op Antenne, in totaal heb ik er 12. (vandaag alvast een stuk of 5). Ik pretendeer op geen enkele wijze een representatief beeld te geven van de markt. Wat ik laat zien zijn een paar impressies van mensen wiens werk mij wel aansprak. Soms komt dat werk niet echt goed uit de verf op foto. Dat is dan jammer omdat ik de kunstenaar misschien een beetje onrecht aandoe.

Dat geldt voor mij bij voorbeeld voor het werk van Isabel Rabadan. Haar schilderijen spreken me erg aan, maar op de foto's komt net niet tot uitdrukking wat ik in het echt zie. Toch drie foto's van haar en haar werk. Wie wel erg spreekt op de foto is Luis Riera. Luis komt uit Venezuela en heeft Nederlandse voorouders. Hij is dan ook stevig en meer dan 1.80 meter. Een grote man voor hier en hijzelf verklaarde dat vanuit zijn Nederlandse roots. Ik geef geen oordelen over wat ik hier laat zien. Kijk en oordeel zelf. Het werk van Luis doet het in ieder geval goed op de foto. 1 december ga ik naar een opening van een expositie van zijn werk in Restaurant "Taberna Red Fly". Dat zie je hier trouwens veel hier, exposities in restaurants, volgens mij een goede zaak. Twee 'fotowerken' zijn er voor Luis, omdat zijn werk fotogeniek is.

Misschien toch,.... geen oordeel, maar een voorkeur. Ik ben erg gecharmeerd van vooral één schilderij van Amelia Ramirez. Het is het schilderij zonder titel van een stel met, laat ik maar zeggen, de haren in de wind (zie fotowerk later deze week). Het schilderij raakt me en verleidt met ook een beetje om het te kopen. Dat is zo omdat ik het me echt wat doet en bovendien, zoals veel schilderijen hier, een prijs heeft van 5000 Pesos. Omgerekend naar Euro's is dat ongeveer 400 Euro. Eigenlijk een schijntje. Ook van het werk van Amelia drie foto's in één 'fotowerk'.

De beeldjes van Maximo Trinidad vind ik echt aandoenlijk, twee 'fotowerken' voor zijn beeldjes (komen in de loop van de week). Karla Reyes vond ik op de markt in San Angel, ik zet haar in één fotowerk met een man wiens naam ik ben vergeten, maar die samen met zijn rode creatie op de foto staat. Voor beider werk geldt weer dat het niet helemaal 'uit de verf' komt op de foto, maar volgens mij wel de moeite waard is. Verschijnt deze week in dit virtuele theater. Dan is er één fotowerk voor Edgar Moralles en voor Sergio Sscal. Beiden werken vooral met kleur. Edgar (met baard en zijn twee schilderijen op één foto) laat zich inspireren door de stad. In zijn werk zitten allerlei visuele symbolen verstopt die verwijzen naar ' iets ' in de stad (zoals bovenin een revolver, verwijzend naar geweld).

Sergio is een geval apart. Zijn schilderij (de kleurrijke stad met vliegtuigjes) is onmiskenbaar een stad, maar niet voor hem. Zijn inspiratie is werken met kleur. Dat ik in zijn schilderij een stad zie (wie ziet dat niet?) is volgens hem geheel voor mijn rekening. Hem gaat het om de kleuren. Sergio is voor mij een klassieke tegendraadse kunstenaar. Hij wilde ook eerst niet dat ik zijn werk zou fotograferen. Ik heb een hele lange discussie met hem gehad over respect voor het werk van kunstenaars (zijn argument) en vrijheid van handelen en burgerrechten in de openbare ruimte (mijn argument). Eerst ook weigerde hij categorisch om Engels te praten. Nadat ik mij in mijn beste Spaanse zweet had gewerkt bleek dat zijn Engels niet zo slecht was. Uiteindelijk mogen we elkaar wel, we zijn wel aan elkaar gewaagd geloof ik. Ik heb hem op de proef gesteld, en hij mij. Hij heeft me nu toegezegd een aantal foto's van zijn werk te mailen. Als ik die ontvang zet ik ze in een fotowerk hier op Antenne Rotterdam. De url van zijn website is: www.geocities.com/xsscal

Verder nog een paar fotowerken met wat aanvullende impressies. Interessant is dat de schilderijen met creditcard gekocht kunnen worden. Er is één centrale kassa waar een juffrouw via betaalautomaatjes in contact kan treden met de grote creditcardmaatschappijen (zie deze week de foto: Visa, MasterCard, American Express, de foto zet ik bij de beeldjes van Maximo Trinidad). Dat is veilig en goed georganiseerd. Ook een paar foto's van typisch Latijns-Amerikaanse prentjes (één dezer dagen te zien). Verder drie foto's van een ontzettend klassiek beeld hier: de Popocatepetl en zijn 'zus', de Iztaccihuatl. Iztaccihuatl is de vulkaan naast de Popocatepetl en de naam betekent 'liggende vrouw' (als je wilt zie je een hoofd met borsten, vandaar). Het beeld van de twee vulkanen is ontzettend klassiek en werd al op dezelfde manier als op de schilderijen afgebeeld door de Azteken. Het is echte een duurzaam 'plaatje' en blijkt nog steeds veel kunstenaars te inspireren. Als afsluiter en klap op de vuurpijl een paar zonnebloemen. Om te laten zien dat die andere 50% van de schilderijen ook heel erg kan zijn (als laatste plaats ik een niet echt geslaagde copie van de zonnebloemen van de achter-achter-oom van ........ juist, als afknapper).