j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Heb jij nou dat ook? Dat je soms denkt dat je de enige bent? Dat alleen jíj op zaterdagavond Remy thuis zit? Dat je wel uit wilt, maar niemand van je schaarse vriendenkluppie gaat? Dat iedereen al andere plannen heeft, behalve jij?
Ik had laatst zo'n avond. Het was een weekend aan het einde van een zware, lange week, waarin alles tegen leek te zitten. Ik werkte me nog met moeite door de zaterdag heen maar om zes uur was ik er letterlijk en figuurlijk echt klaar mee. Er moest gefeest worden en rap een beetje. Ik was toe aan een uitgelaten (eventueel dronken) toestand zodat ik me maandag weer kon storten in de bodemloze put van routine.
In de inmiddels donkere vooravond snelde ik op mijn semi-gestolen barrel naar huis, waar ik mijn avondeten alleen nog maar in de magnetron hoefde te plaatsen. Ik installeerde mijzelf met een dampend bord voor de televisie. Met de telefoon aan mijn oor en de tv op mute, ging ik vervolgens mijn kennissenkringtje af: "Ga je mee een avondje barhangen, kroegtijgeren, dansmarathonnen, schuimkraaghappen?", vroeg enthousiast met mijn mond nog vol. Maar helaas, stuk voor stuk wezen ze me af. Heus met (goede) excuses als: ga naar het theater, al een rustig avondje met manlief gepland, een spectaculair concert, schoonouders op visite. Maar dit kwam mijn feestvreugde absoluut niet ten goede. Ik bleef achter met een onbevredigde behoefte.
Op dat moment voelde ik me opeens heel single. Ik dacht altijd dat een vrijgezel op zaterdag uit hoorde uit te gaan, moest feesten, nachten doorhalen en met vreemde mannen moest flirten. Tenminste, dat idee heerst er over het algemeen wel, dacht ik zo. Toen ik niet-single was leek dat hetgene te zijn wat aan m'n neus voorbij ging. Maar nu zit ik toch echt thuis met een magnetronmaaltijd voor de televisie naar de zaterdagavonddetective te kijken. Wat doe ik verkeerd?
Ik begin aan een volledige zelfanalyse. Uiterlijk en innerlijk komen uitgebreid aan bod. Ben ik dan niet gezellig? Waarom heb ik niks spectaculairs te doen? Heeft iedereen meer vrienden dan ik? Misschien blijf ik nu wel altijd alleen. Wat als ik geen geschikt relatiemateriaal ben? Misschien zit ik over 15 jaar nog steeds zo, maar dan met 5 honden en drie katten... Allerlei doemscenario's spelen zich af in mijn gedachten. HELP!!!
En dan gaat de telefoon. Yes! Er is nog hoop! Zie je wel, ik ben best leuk! Mensen bellen mij! Ik neem verwachtingsvol op: hallo? Het is een vriendin die ik een half uur geleden ook al de telefoon had. "Ga je toch mee!?", vraag ik, mijn wanhoop proberend te verbergen. Ze gaat niet mee. In paniek vertel ik haar alle toekomstperspectieven die hoop te voorkomen. Ik krijg een simpel doch doeltreffend antwoord: "Als je nou eens niet op het laatste moment belt? Oja. Lang leve de goede vriendin! Of het er nou 1 is of 12...
peter | 21 november 2005wat een onzin, als je zoals in jouw geval ineens zin krijgt om iets te gaan doen, dan bel je toch altijd op het laatste moment?! Maar mij valt het dan op dat er maar weinig mensen zijn die, als ik bel, zo flexibel zijn dat ze spontaan op een fantastisch leuk aanbod JA kunnen zeggen. Afgelopen vrijdag had ik zo'n vriendin, die om half zeven na ontvangst van mijn smsje rechtsomkeerd van de sportschool maakte om 1 1/2 uur later samen met mij te kunnen genieten van een concert van Ilse de Lange. Dan kan ik het echt niet laten om mijn hand, tevreden als ik ben om niet alleen te zijn, liefdevol op haar knie te leggen. |
Petra | 21 november 2005Peter, je leest niet erg precies geloof ik... Kan best tegen kritiek maar dan moet je wel weten waar je over praat. Bovendien zijn jouw vrienden vast leuker.. Bovendien: Ilse de Lange en een leuke avond? |
De auteur | 21 november 2005Ik ben geen jongen..... ik ben een meisje. Ps. ik snap Peter niet? Wat bedoel je nou? |
wijsneus | 21 november 2005Hij bedoelt dat het aan de anderen ligt, omdat ze nooit zin lijken te hebben in een last-minute-adventure, maar liever saai op de bank blijven zitten, omdat ze dat nou eenmaal gepland hadden. dat met die hand op haar knie is wel een beetje vaag. Heb trouwens vaak hetzelfde probleem. Dat zijn de avonden dat je uitgebreid voor jezelf moet koken. |
Linda | 22 november 2005Ik herken het ook!! Van die avonden dat iedereen 'geen zin' heeft, of moet werken, de volgende dag vroeg naar school, moe, geen geld... En dan zit ik, alleen, bruisend van de energie, omdat ik zo graag naar dat leuke feest wil! Single of geen single, ik moet gewoon 1x in de zoveel tijd weer eens een lekkere avond stappen! Maar ik denk ook weleens dat ik de enige ben met die behoefte. In mijn vriendengroep in ieder geval! :D xxx |