Wunderbaum onderzoekt de satisfactie van geweld.
Heb je dat ook wel eens, dat je iemand hard voor zijn bek wil rammen? Iemand afrossen die irritant is. Bijvoorbeeld iemand die in de auto mobiel zit te bellen. Ik wel. Ik stel me dan voor dat ik een soort Arnold Scharzenegger ben en die met zijn raketpistool die auto + bestuurder tot schroot schiet. Of die kutscooter die me afsnijdt, ik verbeeld me dan dat mijn vuist recht die integraalhelm in gaat. Enzovoort en zoverder.
De Rollende Road Show diept dit thema verder uit. In een bibberend koude fabriekshal aan de Lekhaven worden de wreedste fantasieen van de personages werkelijkheid. De Rollende Road Show heeft niet een duidelijk plot. In het begin klinkt een stem die herkenbare, agressie opwekkende situaties verteld. Het publiek lacht. Live gespeelde muziek van de band Mascotte, lokt je verder de voorstelling in. De rookmachine staat aan. De acteurs dansen. Het lijkt een groepje vrienden die samen uitgaan, dansen, plezier maken en elkaar dollen. Dan staan ze stil. Nog nahijgend doen ze hun bekentenis. Ze fantaseren wraak op mensen die hun ooit iets hebben aangedaan. Iemand tot moes slaan met zware kettingen. Of iemand laten verkrachten en terwijl het publiek toekijkt. Of haar kop op een tafelpunt rammen. Wat geeft een beter geluid, een loden pijp op iemands tanden? Of een honkbalknuppel, wanneer je die op de mond van een aanstormende wielrenner zwiept? Lachen. Muziek aan en dansen maar weer. Maar als fantasie werkelijkheid wordt, is het dan nog zo leuk? Een voor één ondergaan de personages hun wrede fantasieen zelf. Iemand die wil dat de gemeentebeambte van de paspoorten wordt verkracht ondergaat zelf een fysieke vernedering. Het publiek lacht niet meer. De volgende kruipt naakt als varken over de betonnenvloe r terwijl hij eerder de wens uitte twee anderen met zware kettingen tot moes te slaan. Er is er maar één die niet mee doet, een meisje zit in een stoel en eet. De vier die elkaar vernederen negeren haar volkomen. Maar waar komt die agressie toch vandaan? In een soort sessie van harde groepstherapie blijkt dat de agressie de wortels heeft in vernedering en onzekerheid. Iedereen komt aan de beurt, behalve het stille meisje. Zij komt maar één keer in actie, en hoe.
De acteurs van Wunderbaum zijn ook makers, dat wil zeggen dat ze zelf de teksten schrijven, zichzelf regisseren. Hun fantasieen en vernederingen komen niet van heel ver. Gewoon even bij jezelf naar binnen kijken. Omdat er niet een heldere verhaalstructuur is, lijken de acteurs zichzelf te spelen. Dat maakt de Rollende Road Show eerlijk en confronterend. Behalve dat ik het stuk goed in elkaar vond zitten en ik ook moest lachen om die agressiefantasmen, laat het mij ook zien dat de stem van het volk dat roept om harde maatregelen ("keihard aanpakken die gasten"), hogere straffen, dwang, het ongeduld in het integratiedebat en al die populistische shit een doodlopende weg is. We kunnen ons beter afvragen waarom we zo agressief kunnen reageren. Wat is ons aangedaan? Laten we onze onderbuikgevoelens maar in de onderbuik houden. Want als onze fantasmen werkelijkheid worden, en wie heeft ze niet, dan zal het dodental snel oplopen.
Gezien: 18 november 2005
nog te zien: 19 november en 23-26 november
www.schouwburg.rotterdam.nl
www.mascottemusic.be
zie ook: American History X
