Eindelijk weer een voorstelling van C. de la B. in de schouwburg. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen.
De eerste voorsteling van CdelaB die ik zag was in LantaarnVenster (Bonjour madame...) We zagen met een handjevol mensen een meesterlijke dansvoorstelling; origineel, authentiek, nog nooit vertoond. Sindsdien heb ik veel voorstellingen uit de Gentse school gezien en ook de meeste van CdelaB. De choreograaf (Alain Platèl) werkt niet persé met geschoolde dansers maar is wel telkens in staat om het mooiste (of lelijkste) uit zijn dansers te halen. De laatste voorstellingen (gechoreografeerd door Sidi Larbi Cherkaoui) waren door live muziek begeleid. Foi, inmiddels mijn éénnalaatste voorstelling die ik van CdelaB zag, connecteerde me met de iets groters dan mezelf, iets groters dan de voorstelling, iets groters dan Rotterdam. Misschien heet het spiritualiteit, misschien cosmopolitisme, ik weet het niet, nog dagen later resoneerde het in me na. Nu dan Zero Degrees van CdelaB en Akram Khan Company. Ik zal het maar gelijk zeggen, een mooie voorstelling maar ik was niet overdonderd.
Zero Degree is een voorstelling voor twee dansers (mannen), en vier muzikanten (indiase zang, twee strijkers en percussie) en twee levensgrote poppen (achteraf hoorde ik dat de dansers ook de choreografen waren, respectievelijk Sidi Larbi en Akram Khan). Het stuk speelt zich af in een tijdloze witte ruimte. De dansers beginnen een reisverhaal te vertellen, hun stemmen een gebaren zijn volkomen synchroon. Het reisverhaal speelt zich af op de grens van Bangladesh en India en vormt de dramatische lijn in het stuk. De dansers ontmoeten elkaar, zoals reizigers uit andere culturen elkaar kunnen ontmoeten. Ze putten uit het dansideoom tussen Istanboel en Tokyo en pikken af en toe ook nog wat MTV mee. Ze stoeien met elkaar, hun energie vermengt zich. In het begin kreeg ik sterke associaties met de vierarmige Shiva, ook met Francis Bacon toen Larbi over de grond kronkelde, af en toe oh's en ah's ontlokkend omdat hij dingen doet die je niet voor mogelijk houdt. Khan blonk uit in Derwisj draaien en macho-achtige six step. Het gevecht deed met denken aan een mengsel tussen de Drie Muskatiers, Bruce Lee en Crouching Tiger Hidden dragon. Natuurlijk werd ook het spel met de paspop-achtige poppen gespeeld. Khan ligt op de grond in dezelfde houding als de pop, Sidi schopt de pop, Khan veert op. Schoon maar een beetje voorspelbaar. Verder zag ik klassieke Indiase dans voorbij komen en folkloristische dans uit de Kaukasus allemaal ingebed in moderne dans. Ontroerend was het hebreewse (?) lied dat Larbi zong. Kortom een hele mooie voorstelling, maar... maar ik ging niet 'plat'. Het was echt heel mooi, technisch zeer sterk, ik zag twee mannen dansen die elkaar ontmoeten. In dat opzicht klopte het wel. Maar vergeleken bij eerdere voorstellingen (en dus mijn verwachtingen) werd in niet ingeplugd in de universele vibes, was ik niet in Calcutta, New York, Rio en Rotterdam tegelijk.
Ik begrijp waarom het publiek als een man ging staan, joelde van enthousiastme en de dansers een paar keer liet terug komen. Maar was mij betreft mag het wel wat spannender, lelijker en confronterender.
gezien za.: 12 november 2005
Check: http://www.lesballetscdela.be/