j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Leuk, een feestje! Wat trek ik aan en wat neem ik mee?
Het is jaren geleden dat ik in een Vrouwenhuis was. Het Vrouwenhuis in Nijmegen, in de jaren '70. Intellectuele vrouwen, veelal gekleed in tuinbroek (oud-feministische symboliek) voerden er actie, HARDE actie. Voor het recht op abortus, recht op arbeid, recht op gelijke behandeling, recht op kinderopvang. Van suikerfeest had ik in die jaren nog nooit gehoord. Sinterklaas mocht nog gewoon ongecensureerd met z'n Pieten voor een volksfeest zorgen.
Goh, vrouwenhuizen, ze bestaan dus nog steeds.
Wat neem ik mee? Laat ik iets typisch Hollands meenemen, pepernoten! Het is er de tijd voor, nietwaar? Ik trek een Antenne-waardige outfit aan en fiets naar Zuid.
De Peperclip ligt als een compositie van Mondriaan in de koperen herfstzon. We doen eerst een bakkie in het Vestia-kantoor. Susanne wordt als een ouwe bekende door de Vestia-crew omarmd. Vestia wil weten dat AntenneRotterdam er is.
Daarna lopen we op de klanken van de muziek af. De vrolijkheid komt ons tegemoet. Gebabbel, gekakel, etende en dansende dames.
De pepernoten worden in dank aanvaard. Ik krijg een bordje heerlijks opgeschept. Zoete kokossnoepjes met amandel, bulgur-salade, barra, roti, stoof-van-grote-haan. Daarbij een glas cola. Mijn maag heeft binnen een half uur een complete delegatie van de Verenigde Naties op bezoek en voelt zich daardoor enigszins overdonderd.
In de feestruimte dansen een aantal zwart-gesluierde jonge vrouwen op Marokkaanse muziek. Aan een lange tafel wordt gezellig gekletst. Kindertjes huppelen door de drukte heen. Even is er een klein opstootje. Een Surinaamse mevrouw wil ook haar eigen muziek wel eens horen. Het strovuurtje dooft snel.
Nannie vertelt. Ze zit wat apart en ik vraag haar of ze het een leuk feestje vindt. Jawel, het is leuk in het Vrouwenhuis. Ze vertelt me over haar leven. Vroeger, bij haar ouders in Suriname. Over het grote gezin waar geen geld voor schoolgaande kinderen was. Hoe jammer ze het vond dat ze niet naar school kon. Ze klopt op m'n arm en kijkt me met stralende ogen aan: "Mevrouw, ik ben zo blij! Dankzij die man die doodgeschoten is, die..... Fortuyn.... heb ik leren lezen en schrijven! Die man zei dat buitenlanders dat moesten leren en nu zit ik op Nederlandse les in de Peperclip!" Sinds kort zit ze er ook op gymnastiekles. Het is leuk hoor, het Vrouwenhuis!
Ik vraag haar of ze haar herinneringen aan vroeger en belevenissen van nu zou willen opschrijven. Als correspondent bij AntenneRotterdam. Ze wil wel, als de juf van Nederlandse les haar daarbij wil gaan helpen. Even later vertrouwt ze me toe, dat haar kleinkinderen haar wel eens plagen. Die oma van hun zat nog in de bush, die kon niet eens computeren! En nu vraagt er zo maar iemand of ze correspondent van Antenne wil worden! Ze zal haar kleinkinderen eens flink verrassen!
Als ik tegen het einde van de middag Zuid weer verruil voor het Centrum, ben ik een ervaring rijker. Het Peperclippiaanse Vrouwenhuis biedt ontspanning en educatie, is een gezellig ontmoetingspunt. En Vestia investeert niet alleen in onroerend goed, maar ook in haar bewoners.
Guldane | 10 november 2005Leuk stuk Marijke. |
Susanne | 10 november 2005Ja, leuk! Fijn! |
marijk | 11 november 2005Thanks! Het was ook een hartstikke leuke middag! |
peter | 11 november 2005ik kijk uit naar het eerste stukje van Nannie en hoop dat er na haar nog veel PEPERKLIP-bewoners zullen volgen. |