Elk meisje luisterde vroeger met verrukking naar het verhaal over assepoester en de knappe prins die haar kwam redden uit handen van de gemene stiefmoeder. Ieder meisje zou ook wel wakker willen worden gekust door een prins die via het raam naar binnen komt en zich niet laat weerhouden door alle doornen die hij bij zijn klim naar boven tegenkomt.

Het mooie van verhalen als hierboven  is dat als je wat ouder wordt je het begrip sprookje pas echt begint te begrijpen. In het dagelijks leven vinden onze prinsjes het namelijk veel te moeilijk om obstakels te overwinnen. Een obstakel in een relatie betekent vaak einde samenzijn. De jongen in kwestie verliest dan natuurlijk wel zijn titel als prins en zo komen we tot een miserabel prinsengehalte in ons leven.

Het fijne van sprookjes is ook dat het altijd  een happy ending heeft. Sneeuwwitje wordt wakker gekust, Roodkapje wordt verwijderd uit de buik van de wolf en Hans en Grietje ontsnappen aan de boze heks. In ons dagelijks leven is het echter vaak zo dat de happy endings eerder een uitzondering dan een regel zijn. We moeten dealen met de tegenslagen en verder gaan in ons leven met een stukje verdriet wat deel van ons wordt. De kwade heksen, boze feeën en de gemene wolven worden in sprookjes altijd overwonnen door de onschuldige figuren maar in de realiteit ervaren we helaas maar al te vaak dat gemene mensen door hun streken de lieve mensen onderuit halen.

Een ieder van ons zal wel eens in tijden van twijfel, geluk of verdriet de zin ´sprookjes bestaan niet` te horen hebben gekregen. Deze zin is ook de reden waarom sprookjes naar mijn mening goed zijn voor je ontwikkeling. Je blijft alert en met beide benen op de grond zodat je niet met een smak van je (roze) wolk afdondert!