Dan valt het altijd weer mee. En bovendiendien duurt het suikerfeest 3 dagen, dus voor mij 300 kansen om er wat van te maken. Toch gaat het gaat altijd om de eerste dag. Als daar een naar smaakje aan zit, dan word je de daarop volgende dag wakkere met een bittere smaak in de mond en het eerste wat je denkt is waar ook alweer de telefoon ligt om te kijken of er nog iemand aan je gedacht heeft op die bijzondere feestdag met heel veel zoetigheden en lekkere hapjes.

Helaas zijn ook de hapjes al lang niet meer zo lekker als vroeger, omdat de tantes, die ooit 5 dagen van te voren begonnen met de voorbereiding ook wel door hebben, dat het altijd moeite voor niks is. Of ze nou 5 dagen over het koken en bakken doen of 5 uur, het gaat in de zelfde snelheid op. En zo is het eigenlijk met contacten ook. Of je iemand nou 5 dagen of 15 jaar kent. Contacten verdwijnen net zo snel weer als je ze maakt. Gisteren kwam ik niet per toeval een ex van mij tegen (toeval bestaat niet). Vanmorgen werd ik wakker en ik had 1 sms gekregen. Ook dat was nog wel eens anders........

Een sms van een andere ex, die me toch nog even wilde feliciteren met het suikerfeest. Ik weet niet wat, maar iets deed me beseffen hoe eenzaam ik me ook alweer had gevoeld gisteren, zelf in mijn dromen vannacht, waar ik al die zogenaamde vrienden weer had gezien.

Vermoeid van alle dingen die er niet zijn en ondankbaar over de dingen die er wel zijn in mijn leven, wilde ik zo graag uitbarsten in tranen, maar zelfs die zijn schaars. Als ik straks uit mijn dipje ben, na deze feestdagen, dan straal ik de sterren van de hemel en ga ik kaartjes kopen voor feestjes om te vieren dat het leven één groot feest is. En als ik het maar vaak genoeg roep, misschien ga ik het zelf dan nog wel geloven.

Mijn nicht zegt tegen mijn vader dat we moeten genieten op deze feestdag, waarop ik en mijn vader tegelijkertijd roepen: ‘bij ons is het iedere dag feest’. Mijn vader voelt het zo en dat is zoeter dan de zoetste baklava.