Donderdagmiddag 15.00

Huismeester Kees nam ons  (Jacco et moi) mee voor een rondleiding en liet ons onder andere de huizen zien die momenteel leegstaan om opgeknapt worden. Zo kregen we een idee van de woonmogelijkheden en de opbouw van de Peperklip en wat er in de loop der jaren veranderd is en nog zal veranderen met de renovaties. Er komt bijvoorbeeld een hele” vleugel “met 48 riante studentenwoningen. De 2 kamerwoningen vonden wij een beetje donker en klein, maar die met drie kamers en zo’n tuintje best fijn. .

Kees had al snel genoeg van het rondleiden dacht das mooi, dan loos ik die meiden bij meneer Spencer, ofwel Emile, een van de eerste bewoners van de Peperklip en huurder van zo’n driekamerwoning, die houdt ze wel even bezig.  Kees geeft ons zijn mobiele nummer en zegt dat we hem maar moeten bellen als we weer weg willen.

Meneer Spencer heet ons hartelijk welkom geeft ons een Tour de Maison en biedt ons een kopje koffie aan. Ik bewonder zijn opgezette kat die uit het raam staart. Hij vertelt aan een stuk door verhalen, waardoor ik me al snel thuis voel. De beste man is 79 jaar, is oorspronkelijk afkomstig van een eiland in de zon en heeft gestudeerd in Engeland voor ingenieur in de stoomtechniek, waar hij zijn Nederlandse vrouw ontmoette. Ze gingen wonen in Rotterdam, natuurlijk in de buurt van de haven, kregen een stel mooie kinderen en werden ook nog de pleegouders van een tweetal jongedames.

Ergens in de jaren 70 viel het stil in de stoomboten business en begon hij een sigarenwinkel in Feijenoord, die hij tot aan zijn pensioen heeft gehad. Carel Weeber, de architect van de Peperklip, kwam altijd bij hem zijn sigaren kopen. In de Peperklip is hij gaan wonen na het overlijden van zijn vrouw, meer dan 20 jaar geleden. “Ik heb haar gebouwd zien worden”, zegt ie,”en het was prachtig!”

Ik vraag hem natuurlijk waarom hij hier al die tijd is blijven wonen, terwijl het zo’n bende was. Hij antwoordt dat hij een fijn huis had en goed contact met andere mensen. “ Het was niet alleen vreselijk in de Peperklip, er waren ook leuke dingen. Maar daar was nooit aandacht voor in de kranten”, zegt ie. Nu hij wat ouder is willen zijn kinderen graag dat hij bij hun intrekt, maar zolang het nog kan blijft hij liever in zijn eigen huisje. “Hier kan ik doen wat en wanneer ik wil, ik heb hier alle vrijheid”.

We lopen naar buiten, zijn tuin in, die grenst aan het mooie binnenterrein van de Peperklip. Netjes onderhouden, met een hele verzameling witgoed langs de kant. Ik kijk wat om me heen en dwaal een beetje af, verzadigd door de vele informatie.

Als ik de verhalen moet geloven, dan was het hier bezaaid met vuilnis, afgedankt meubilair, af en toe wat menselijk overschot en andere rotzooi. Als je niet in het bezit bent van een overdosis positiviteit en een flink portie relativeringsvermogen hield je het hier niet uit.

Opeens hoor ik hem zeggen dat hij elke week met nog twee oude van dagen de tuintjes bijhoudt van mensen die dat door ouderdom of ziekte niet meer kunnen.

Voor mijn ogen verschijnen, in het kader der vergelijkingen, alle bejaarde mensen die ik heb gekend, waarvan vele ondanks de lichamelijke gebreken nog zeer fit in het hoofd waren, maar nog nooit eerder ontmoette in een senioren-tuin-onderhoud-team.

Ik ben onder de indruk en we besluiten dat we ze wel een middagje willen helpen. Bovendien, niets brengt de mensen dichterbij elkaar dan vroeten in dezelfde aarde en dat is goed voor onze sociale contacten hier.

We spreken af voor de volgende week, waarna we bellen Kees of hij ons weer wil komen halen.

Een week later.

Jacco is even op welverdiende vakantie, dus word ik alleen verwacht bij meneer Spencer thuis, waar ik ook de andere twee heren Jan(74) en Dolf(62) ontmoet. Zij vinden het allemaal heel erg leuk dat ik als Jongedame iets wil doen voor mijn medemens, ”tegenwoordig zie je dat niet vaak meer”.

Ik voel me natuurlijk gevleid, dus na het gebruikelijke kopje koffie lopen we allen blij met harken, knipscharen en rolletjes vuilniszakken onder de armen naar het te bewerken terrein. Voor mij zijn er nog geen werkhandschoenen, dus ik mag die gele Sorbo dingen voor de afwas van Emile lenen. Onderweg zie ik wel meer verwaarloosde tuintjes. “Zijn allemaal van jonge mensen die er geen tijd voor hebben”, zegt Emile. Zonde denk ik. Ik wou dat ik zo’n stukje buitenruimte had. (eerlijk gezegd, mijn dakterras deel ik met Jacco en alleen omdat zij haar best doet is het netjes)

De tuin ligt vol met rommel en oude planten en we hoeven hem alleen maar leeg en gebruiksklaar te maken, voor de nieuwe bewoner van het bijbehorende huis. Jan, ook al 20 jaar woonachtig in de Peperklip, blijkt een grote grappenmaker en Dolf vertelt me dat hij vroeger in Suriname op de boerderij werkte, met 40 koeien op een groot stuk land. Tuintjes opknappen, daar draait hij zijn hand niet voor om.  

We doen even met z’n allen ons best en binnen een uurtje is het gepiept. “Was dat alles?”, vraag ik verbaasd. Ik heb wel zin in nog een tuintje, net zoals Emile. Maar nee, volgende week weer verder. “Het moet wel leuk blijven”, zegt Dolf. De heren hebben begrepen dat ik voortaan elke week kom. Nou ja, vooruit.Tijd zat.

In ieder geval, de ouwelui zitten hier niet stil. 't Zou mooi zijn als ze wat hulp kregen van wat Peperklipse jongelui. Zijn er eigenlijk wel jongeren hier? Waar hangen die uit dan?

De volgende keer:

Het Vrouwenhuis. Verboden voor mannen?