Toen Pientere Pim nog een Pimmetje was, hield hij het meest van het sprookje van Ezeltje strek je, Tafeltje dek je en Knuppel in de zak. Dat kwam, omdat hij op schoolreis een keer naar de Efteling was geweest. En daar had hij het met eigen ogen gezien: een ezel die gouden dukaten poepte. Dat het sprookje over hebzucht ging en de moraal was, dat je gewoon tevreden moest zijn met wat je had, ontging Pim. Ooit wilde hij zelf een geld poepende ezel hebben. Het kon niet schelen hoe.

Toen zijn vader hem na het VWO vroeg wat hij wilde worden, zei Pim dus: "onderzoeker". Want hij had inmiddels wèl geleerd dat ezeltjes niet van nature met deze gave werden geboren. Zijn vader vertaalde het antwoord van zijn zoon in de niet ongebruikelijke wens om een jaartje te gaan backpacken. Pimmetje's Grand Tour. En zo vertrok de jongen met rugzak, lonely planet, pinpas en een grootverpakking condooms richting Verweggiestan.

Zijn ouders maakten elke maand de nodige euries over. In ruil daarvoor stuurde hij af en toe een emailtje naar huis of een digifotootje. Heel soms dacht Pim met sympathie aan zijn pa, die door de donaties zèlf wel een geld poepende ezel leek.

Zo reisde de jonge onderzoeker de hele wereld over. Hij zocht zijn geluk langs de zijderoute, bleef een tijdje verslaafd hangen op Khao San Road. En ontsnapte weer uit de bedwelming van Bangkok, dankzij een Deens meisje dat naar Jamaica wilde en hem vroeg mee te gaan.

Zijn notitieboekje vulde zich met namen van net zulke zwervers als hij zelf. Jong en oud, arm en rijk. Maar met een gemeenschappelijk iets. Ze hadden allemaal het lef gehad gebruik te maken van de escape-functie in hun dagelijks leven. Weg van tredmolen, pijnlijke herinneringen of wat dan ook. Iedereen had zijn eigen verhaal.

Op een dag ontving Pim een confronterend mailtje. Zijn ouders vonden dat de ontdekkingstocht lang genoeg had geduurd. Het werd voor hun zoon hoog tijd om op eigen benen te staan. Wat hen betrof was de onderhoudsplicht afgelopen. Er restte Pim niets anders dan zijn retourvlucht te boeken.

Weer terug in Nederland kon hij zijn draai niet vinden. Een studie filosofie leverde niets op. Het was te vaag en het duurde hem te lang. Hij wilde cashen, net als vroeger in de Efteling. Met twee handen geld graaien dat voor het oppakken lag! Maar hoe?

Goede raad was duur. Gelukkig was het lot hem gunstig gezind. Op een dag ontving hij een emailtje van ene Lina. Over dat ze elkaar in Alice Springs hadden ontmoet en dat ze weer in Nederland was. Of hij een keertje bij haar wilde komen eten? Hij had er geen flauw idee van wie ze was. Toch sloeg hij haar uitnodiging niet af. Eens een onderzoeker, altijd een onderzoeker. Zo was het maar net.

Lina bleek een overgeschoten juriste van 35, die haar eerste burn-out had aangegrepen om door Australië te reizen. Ze ging er nu weer helemaal voor!!! ..... Voor haar tweede burn-out. Nieuwe baan, leuke collega's, drukdrukdruk. Ze miste alleen nog een man in haar leven. Single-zijn was ook iet alles.

Pientere Pim got the message. Niet lang daarna woonde hij met haar samen. Okee, ze had gele tanden en een paardenbek, maar ze was wel lief. Hij was haar huisman, zij poepte bergen goud. Zijn eigen Ezelina. Ze liet hem vrij, zolang hij maar zorgde dat het huis aan kant was, 's avonds met een hap eten op haar zat te wachten en soms de kamasutra met haar doornam. Zodat ze daar, als moderne jonge vrouw, ook over mee kon praten. Allebei blij.

En zo kwam alles op z'n pootjes terecht. Eind goed, al goed.