Ik reis veel met de metro en twee dingen vallen me op. Stelletjes zitten en staan in de metro zonder enige gêne te vrijen. Uitgebreid tongzoenen en strelen is niet ongewoon. Vreemd toch voor een land dat bijzonder preuts heet te zijn. Het was me al opgevallen hoeveel tienermoedertjes er zijn, meisjes van amper 1.50 hoog en niet meer dan 15 jaar oud, rondsjouwend met baby's en peuters. En die baby's en peuters komen er natuurlijk ook niet vanzelf.

Mijn collega's bevestigden de verklaring die ik zelf al had bedacht voor dit verschijnsel. Thuis hebben de naar sex verlangenden geen privacy. Ze leven in grote families en hebben geen eigen kamer. En als ze die al hadden zouden ze daar waarschijnlijk niet alleen met hun vriendje of vriendinnetje mogen vertoeven. Zo krom is de moraal natuurlijk ook weer wel. Geld voor een hotel is er niet en dus vindt sex plaats in openbare plekken en op onveilige manieren. Komt nog bij dat de jongens hier blijkbaar nogal wat morele druk uitoefenen op de meisjes waar het condoomgebruik betreft: "als je wilt dat ik een condoom gebruik, dan hou je niet echt van me. Dan wil ik je niet". Dus het gevolg is tienermoedertjes en vrijende stelletjes op openbare plekken. Hormonen winnen het nu eenmaal altijd van de moraal.

Het tweede dat me was opgevallen waren de vele trieste gezichten in de metro. Het is echt opvallend hoe chagrijnig en droevig de meerderheid zich in die metro laat vervoeren. Ik had me al afgevraagd wat dat was. Had het te maken met de raciale kenmerken? Hebben de indiaanse mensen van nature een uitdrukking in het gezicht die een Europeaan als triest ervaart? Ik was bijna tot die conclusie gekomen, maar nu weet ik beter. In diezelfde metro proberen veel mensen CD's te verkopen. Er is een hele handel in illegale kopieën van bestaande CD's en CD's rond thema's die mensen zelf samenstellen. Alle CD's kosten in de metro 10 pesos, zo'n 80 eurocent. Zo kocht ik deze week de CD "Lo Mejor de los Boleros y Trios'. De beste van de Mexicaanse Bolero's en Trio's. En ineens begreep ik de reden van de trieste gezichten. De titels van de nummers verklaren alles. Ze gaan allen over de liefde en het is nooit goed.

Een aantal nummers beschrijft de problemen van het hebben van liefde. Zo is er liefde zonder hoop ("Amor sin Esperanza") en er is de prangende vraag waarom liefde zo wreed moet zijn: "Por que es tan Cruel el Amor". De nummers "Adoracion" (aanbidding) en 'Me Duele el Corazon' (iets als: de strijd van mijn hart) zijn al niet minder triest. Het nummer "Eternamente" gaat over het eeuwige licht van de zon en de eeuwige vergiffenis van God en vraagt zich af waarom de liefde niet zo kan zijn. Dan denk je al gauw, je bent in het leven beter af zonder liefde! Maar nee, dat is ook niet zo. De andere nummers beschrijven juist de problemen van het niet hebben van liefde Het ongelofelijk trieste nummertje "Sin un Amor" (zonder liefde) maakt duidelijk dat ook dat geen pretje is. Dus nu weet ik waarom de ene helft zit te vrijen en de andere helft zo ongelofelijk triest voor zich uit zit te staren. Het is de liefde!

Array
(
)