Repelsteeltje is een van de sprookjes die ik eigenlijk niet zo erg leuk vond als kind. Ik wist eigenlijk niet eens meer hoe het verhaal was. Het riedeltje’niemand weet, niemand weet dat ik Repelsteeltje heet’is het enige wat me bij is gebleven. Dat repelsteeltje eigenlijk een duiveltje is blijkt al snel als hij het arme meisje dat bij de Koning terecht is gekomen door grootspraak van haar vader, zogenaamd helpt. Eerst vraagt hij haar in ruil voor zijn diensten haar mooie halsketting, de volgende dag haar andere enige sieraad en als zij dan weer om hulp verlegen zit en tranen met tuiten huilt dan pakt hij het groots aan en zegt dat hij ooit het mooiste wat zij in haar armen krijgt aan hem af moet staan. Achteraf blijkt dat haar kindje te zijn. Zij is dan inmiddels koningin en dolgelukkig getrouwd met de zoon van de konig. Zij is ten einde raad en Repelsteeltje doet alsof hij haar goedgezind is en geeft haar 3 dagen uitstel. Zij mag het kind houden als zij raadt hoe hij heet. Maar dat weet niemand, dus lacht Repelsteeltje in zijn vuistje en weet dat het kind van hem wordt. Natuurlijk komt het goede er tussen en door toeval hoort de Koningin hem zijn eigen naam zingen: ‘niemand weet, niemand weet dat ik Repelsteeltje heet’. Zij wint en mag haar kind houden. Slechte Repelsteeltje verdwijnt onder de grond en zal haar niet meer lastig kunnen vallen. Het doet me denken aan die zovele films, waarin mensen, ten einde raad, hun ziel aan de duivel verkopen. Spijt komt altijd achteraf, maar soms is het toch nog recht te zetten. En eind goed al goed.

Het moraal hier lijkt me overduidelijk. Even heel kort door de bocht. ‘Bezint eer ge begint’.