Na kalme ontbijten trokken we, elke dag weer, onze wandelschoenen aan. Mijn ouwe vertrouwde Timberlands die me ooit in Nepal de koosnaam 'Mama-Tank' hadden bezorgd en Lief's anonieme stappers die nou eenmaal zo lekker liepen.

Het was eigenlijk raar. Thuis zouden we er niet over peinzen om vanaf het centrum langs de Rotte naar de Rottemeren te wandelen. Fietsen, dat wel. Maar lopen? Mooi niet. In Italië was alles anders. Niets was heerlijker dan lange omzwervingen te maken in een zondoorstoofd land.

Vanaf Marina della Lobra waren verschillende wandeltochten uitgezet. Paden langs eindeloze olijfboomgaarden, waar de vangnetten waren uitgespreid voor de laatste oogst. Paden, die onverwachte doorkijkjes op de diepblauwe baai onder ons gaven en naar kleine gehuchtjes gingen. Waar overvolle citrusbomen hun vruchten op de grond lieten vallen omdat er al genoeg geplukt was.

Meestal waren we de enigen. Op het land werd niet gewerkt, uit de huizen klonk zelden geluid. Eén keer kwamen we vier Britten tegen. Een 'Livingstone-I presume'-effect. Onze stemmen moesten in dit gebied ver klinken, hoe zacht we ook spraken. Op het hele en halve uur klonken er uit het dal blikkerige kerkklokjes. Kerkjes, daar waren er genoeg van. Net als kruizen en heiligenbeeldjes. Het Rooms-Katholieke geloof tierde er nog net zo welig als de olijven.

Zelden liepen we een wandelroute helemaal zoals deze werd voorgesteld. We waren te laat vertrokken, zodat we nooit voor donker terug konden komen. Of het pad was te steil, zodat we over een kilometer onmogelijk lang deden. Soms verdwaalden we gewoon, omdat we oog hadden voor andere dingen dan de route-aanduidingen.

Ook in Annunziata moesten we onze plannen aanpassen. En dat was helemaal niet erg. Annunziata, een dorp van niets, twintig huizen en een kerk aan een slingerend bergweggetje. En ..... met een restaurantje. Ristorante La Torre, da Tonino e Maria. Het opende net haar deuren voor de lunch en buiten motregende het zachtjes. Need I say more?

Maria kookte zelf, samen met een hulp. Het kleine zaakje had een grote naam. Aan de muur hingen krantenartikelen van over de hele wereld. Ze kookten er volgens het Slow Food Principe en waren fervente aanhangers van de Slow Food Organisatie die ooit door een Italiaan was opgericht ter promotie van ambachtelijk voedsel en drank van hoge kwaliteit.

We kregen een maaltijd voorgezet van de producten van haar streek, met trots en liefde bereid. Natuurlijk mochten we in de keuken kijken. Glimmende vissen wachtten op bereiding. Grote bossen vers geplukte kruiden lagen op een tafel. De huiswijn kwam in een fles zonder etiket. Echte huiswijn die het wilde hebben van haar smaak, niet van haar etiket.

We genoten in stilte. Net als de vier mannen die na ons binnen waren gekomen. Ze bestelden niet van de menukaart. Met drukke gebaren en enthousiaste stemmen overlegden ze samen met de kokkin wat voor lekkers deze voor hen ging maken. Ook de mannen vielen stil toen het eten op tafel stond.

Dit was slow, really slow food. De wijn en de grappa bezorgden ons ook slow, really slow feet. Wij hobbelden bergafwaarts, de short-cut naar ons hotel.