Het is verschrikkelijk. Er is een gironummer geopend en verwacht wordt dat mensen een bijdrage storten. Tevergeefs, want in de hoofden van de Europese mensen lijkt het niet aan te komen. De media gaan op zoek naar verklaringen. Wetenschappers zeggen dat het er niet aan ligt dat de mensen ‘rampenmoe’ zijn, want dat is geen typerend iets voor rampen. ‘Als je thuis nare dingen meemaakt door ziektes en overlijden van familieleden zeg je ook niet de eerst volgende keer dat er iemand ziek wordt of komt te overlijden dat je er even geen zin in hebt en dat je het een keertje overslaat’. Ook ligt het niet aan de Tsunami (bijna alweer een jaar geleden), dat die nog te dicht in het geheugen zit. Vergeet even de orkaan in New Orleans niet. Ook daar is niet al te veel aandacht aan besteed, behalve dan de president eens goed in een zwart daglicht te stellen, zodat de mens de balk in zijn eigen oog niet hoeft te zien. Maar wij mochten geen hulp bieden, hoor ik achteraf, want Amerika kon het uitstekend alleen redden. Dat hebben we moeten aanzien.

Wat mij betreft kan iedereen iets betekenen in zulke situaties en dan moet er niet gewacht worden op een goed voorbeeld van een opperhoofd die het belangrijker vindt om risk op wereldformaat te spelen. Ik vraag me af of het dan toch iets met de maand te maken heeft. De Tsunami was tenslotte op een feestdag en in een feestmaand. Mensen hebben dan meer tijd over om te beseffen hoe goed ze het wel niet hebben als ze zich alleen druk hoeven te maken om welk cadeautje ze onder de kerstboom moeten leggen. Of denk aan de goede voornemens op 1 januari. Hoeveel mensen zouden onder het mom van ‘ik wil dit jaar een beter mens worden’ een flink bedrag hebben gestort? Nu nadert het einde van het jaar en is de zwartgalligheid bij de meesten weer binnengeslopen. De kou maakt ons killer en we worden ongevoeliger. Er is troost want het is bijna weer een maand lang feest. Daar wordt de gemiddelde mens gelukkig van en geluk maakt vrijgeviger.

Terugkomend op Pakistan werd er gewezen dat het weleens zo zou kunnen zijn dat mensen niet willen geven, omdat het een oorlogsgebied is. Zo’n absurdische inslag gaat er bij mij niet in. Mensen zijn mensen, dat mag niet vergeten worden in noodsituaties en dat ze daar zo nodig oorlog moeten voeren, daar hoeven de slachtoffers van zo’n gebied toch niet het dubbel slachtoffer worden. Zei ik gisteren tegen mijn zwaar christelijke buurvrouw dat die dikke winterjas, die zij overhad en weg wilde doen, heel goed naar Pakistan gestuurd kon worden, maar verkoos zij toch Roemenie. Het is haar goed recht, maar dan denk ik als moslim zijnde en ook goede doelen steunend, ga ik toch ook niet na of het Lilianefonds en Unicef mijn geld wel besteden aan moslimkindjes? Een idee is misschien iedereen te vragen zijn of haar tent beschikbaar te stellen zodat die mensen de winter doorkomen, voordat er nog een grotere ramp zal ontstaan. Misschien denk je wel dat jouw tent niet geschikt is voor in een land als Pakistan, maar als je het niet weet, vraag het dan. Als de wereld nu niets doet en geen gerichte acties onderneemt om ieders hulp te vragen in welke zin dan ook. Dan vraag ik me af waar kun je dan als mens nog terecht. Als de wereld deze mensen als individuen beschouwt die net op een stukje aarde terecht zijn gekomen waar ze getroffen zijn door zo’n ramp en de rest van de wereld zijn dankbaarheid toont dat zij op het goede stukje aarde vertoeven en even in de buidel tast. Als het befaamde Nederlandje het goede voorbeeld toont en iedereen een euro geeft dan zitten we toch al snel aan de 16 miljoen en dat zou toch al heel wat meer zijn dan wat de kasmeter van giro 800800 op dit moment aangeeft. Doe je het niet uit liefde doe het dan uit medelijden(denk aan de barmhartige sameritaan) en help je medemens uit nood.