Zelfs lopen is moeilijk in deze jurk, waarom hadden we ook alweer gekozen voor deze stof? En die schoenen, weer een o-zo-foute keus van mij, auwwww…

Samen met nog twee bruidsmeisjes en twee bruidsjongens lopen we richting stadhuis, we passeren de lijnbaan, alle ogen van het winkelt publiek is op ons gericht… hmm, tuurlijk vallen we op zo, gewoon doorlopen maar…

Ik trek mijn witte sjaal nog strakker om me heen, speciaal aangeschaft om mijn extra kilootjes die ik in HongKong van al het lekkere eten heb gekregen, te verbergen, niet dat het wat had uitgemaakt eigenlijk, zelfs met een paar kilootjes lichter en nog meer make-up zou ik me nog niet zelfverzekerd voelen in deze jurk, wat was er met me gebeurd??? Ik kijk naar de andere twee meiden in hun eigen prinsesjesjurk, waarom heb ik toch ook altijd van die vriendinnen die een modellenfiguurtje hebben???

Als we bij het stadhuis aankomen staan de fotograaf en cameraman alweer helemaal gereed om elke seconden van deze mooie dag vast te leggen… een hele foto en filmrapportage volgt, ik probeer netjes mijn mondhoeken omhoog te trekken. Ik kan er beter even aan gaan wennen want dit gaat zeker nog de hele dag en nacht door!

Even kijk ik rond waar ik net mijn tasje en sjaal heb gelaten… ik kijk recht in een jongensachtig-glimlachend gezicht (1 van de bruidsjongens), “is dit van jou?”.

Binnen volgt een ontroerende ceremonie, al die gelukkige gezichten, het bruidspaar, de ouders, de familie, vrienden… iedereen leeft mee. Eigenlijk wel grappig om nog eens te horen hoe het allemaal ook alweer was gegaan, het klinkt zo simpel, de kleine dingen met de juiste timing die het hart opeens kunnen raken…en daar staan ze dan, het ja-woord te geven aan elkaar, ja voor nu en ja voor later.

Even later schuif ik aan de tafel waar de rest van de bruidsmeisjes en bruidsjongens zitten te lunchen, klungelig probeer ik op te scheppen en zie de gladde sliertjes bami al van mijn lepel glijden… hoe onhandig kan je zijn?

Naast mij zit dezelfde bruidsjongen die bij het stadhuis mijn spulletjes nog had vastgehouden, snel schiet hij me te hulp, “laat mij maar voor je doen” zegt hij glimlachend, en schept mijn kommetje vol… zucht, wat een bridgetjones-acties heb ik toch soms….

Mijn eerste indruk bij die jongen moet zoiets zijn geweest, eerst staat ze te klungelen omdat ze op de foto moet en haar spulletjes in haar hand kwijt moet en dan kan ze niet eens haar eten opscheppen… dit is weer zoeen door-de-grond-zak-moment, hoeveel uurtjes heb ik nog te gaan?

Veel tijd om daar bij stil te staan heb ik niet… “Appels” !!! op de foto….!!!