“Ik durf niet eens om condooms te vragen…”
LEFOm te durven moet je lef hebben!
Durven is ‘iets doen ondanks dat men angstig is, of er reden is tot angst’.
Het is fijn dat Rotterdam durft. Maar is er reden tot angst dan?
En zo ja, waar zijn we dan zo bang voor?
En WIE is ‘Rotterdam’ eigenlijk?
Als ik erover nadenk kom ik tot de conclusie dat wij dat zelf zijn.
De bewoners, de zwervers, de immigranten, de ondernemers…
Als wij weten waar we angst voor hebben, dan weten we ook wat we echt zouden moeten doen, lijkt me!
Tijd voor een stukje zelfreflectie dus. Want: verbeter Rotterdam, begin bij jezelf!
CONDOOMS EN DUIVENIk heb bijvoorbeeld al heel lang een condoomfobie. Volgens een goede vriend is deze vast ontstaan door dat leuke reclamefilmpje waarin de kassajuffrouw keihard “Tina who sind die condome?” door de winkel roept.. Ik zou niet weten of hij gelijk heeft. Zoja: dan klaag ik ze bij deze alsnog aan!
Feit blijft dat ik regelmatig vriendinnen heb moeten inschakelen om mij te bevoorraden en in uiterste nood naar de apotheek sluip met zonnebril en bivakmuts op, waarna ik met verdraaide stem zeg “en een doosje van die daar”.
ANGST!
Duiven…nog zoiets.
Een dagje ‘stadten’ met mij heeft iets weg van een slalom. Midden in gesprekken ben ik ineens weg om achter een bankje of vuilnisbak weer op te duiken. “Duif” mompel ik dan een beetje gegeneerd. Die rotbeesten maken er een hobby van om precies op het moment dat ik met enorm veel lef (!) passeer ineens richting mijn hoofd te vliegen. Misschien zat ik in een vorig leven als actrice in BIRDS van Hitchcock?
Of ben ik vroeger bij het spelen in de zandbak door zo’n lief duifje plots venijnig in mijn kinderhandje gepikt? Wie zal het zeggen.
Duidelijk is, dat hier angst in het spel is…
Overdreven angst, ongegronde angst.
EERLIJK ZIJN…Ik ben een fervent promotor van eerlijkheid en openheid.
Maar moet helaas toegeven dat ik het zelf ook lang niet zo vaak ben als ik van anderen graag zie.
Zo zeg ik tegen de geniepige oma die me voor mijn schenen rijdt in de supermarkt “nee hoor geeft niet”. Terwijl ik eigenlijk wil zeggen “Vervelende hangbejaarde. Ga lekker op dinsdagmiddag winkelen in plaats van de supermarkt onveilig te maken op een drukke vrijdagavond”. Maar dat zeg ik natuurlijk niet. Uit angst.
Omdat ik niet gemeen gevonden wil worden, maar AARDIG!
En natuurlijk ook omdat de hangbejaarde niet gebaat is bij deze observatie.
Waar ze wel baat bij heeft is dat ik gewoon zeg “dat deed pijn, zou u in het vervolg een beetje beter uit willen kijken…” Maar ook dat zeg ik niet. Want stel je voor dat ze boos wordt. En een scène gaat schoppen.
Daarom zeg ik ook niets als mijn buurjongen op zondagochtend om tien uur zijn gehele house-collectie even duidelijk en vooral erg luid doorneemt.
Ik wil geen burenruzie. Ik ben tolerant!
Maar zo intussen slaan wij met z’n allen een beetje door met tolerant zijn volgens mij.
Want waarom zou je niet tegen een zwerver mogen zeggen “joh, ik geef je niets meer want daarmee houd ik jouw ellendige leven alleen maar in stand… Ik wens je alle kracht om hiermee op te houden en een ander pad te kiezen. Het ga je goed.”
Allemaal angst.
Om lastig, bemoeierig, bot of niet aardig gevonden te worden. Om geen confrontatie aan te gaan. Vul maar in.
Maar daarmee houden we ook een hoop zelf in stand.
THE BIGGER PICTUREWaar ik heen wil?
Dat, of het nu duiven, condooms, hangbejaarden, zwervers of buurjongens zijn, de vraag is: Waarom durf ik niet?
En al durf ik het wel, dan ben ik nog steeds ergens bang voor!
Het feit dat we in Rotterdam ‘iets durven’ zegt eigenlijk dat we in Rotterdam bang zijn. En zo klinkt die slogan ineens toch heel anders…
Ik las ooit ergens dat alle boosheid eigenlijk angst is.
Misschien verklaart dat een hoop: Rotterdam is gewoon boos!
Wiskundig gezien: boosheid=angst=durven=nog steeds angst.
(Want durven is ‘iets doen ondanks dat men angstig is, of er reden is tot angst’).
Ik pleit dus voor een nieuw motto: ROTTERDAM DOET ‘T.
Denk daar maar eens over na (mijnheer Opstelten).
Daarom ga ik morgen lekker zonder bivakmuts en zonnebril rechtdoor over de Lijnbaan lopen, om vervolgens bij het Kruidvat een familieverpakking durex te bestellen. En als er iemand voordringt dan zeg ik “dat is heel erg onbeleefd van u; ik was eerder en aangezien ik net moed verzameld heb om eindelijk in het openbaar condooms te kopen wacht u maar gewoon fijn even tot het uw beurt is om dat doosje aambeienzalf af te rekenen.”
Zo.
Wie volgt?
©nicole2005