Afgelopen vrijdag het ‘fenomeen’ Ali B. met eigen ogen kunnen aanschouwen in Rotterdam. De kaarten voor zijn voorstelling had ik ongeveer een half jaar geleden al besteld, toen Ali op het hoogtepunt van zijn roem zat. Misschien zit hij dat nog wel momenteel, maar het aantal stompzinnige televisiespelletjes waarin ik hem tegenkom is (gelukkig) drastisch afgenomen.

Ik was dus zeer benieuwd of de jonge troetelallochtoon mij nog steeds kon boeien, of dat hij inmiddels wellicht op zijn retour was.

Kwart voor acht plof ik, samen met mijn eveneens nieuwsgierige huisgenoot, in het pluche van Theater Zuidplein. Rij 2, in het midden, recht voor waar de show zo meteen plaats gaat vinden. Om vijf voor acht kijk ik verbaasd over mijn schouder, aangezien de zaal verre van vol zit. Dus toch op z’n retour? Om klokslag acht uur zit de zaal wonderbaarlijk genoeg vol met een divers publiek, zowel qua leeftijd als etniciteit. En als om tien over acht nog een stelletje binnenwandelt en het allemaal erg lang duurt voordat ze een plek vinden, is dat alleen maar koren op de molen voor Ali. Quasi geïrriteerd gaat hij op het podium zitten, vraagt om wat zaallicht en dirigeert het zichtbaar opgelaten stelletje vakkundig naar twee lege stoelen. ‘Neem je tijd joh,’ zegt hij met een grote grijns, ‘ik heb mijn geld toch al binnen!’

Het begin van de show komt op mij niet erg sterk over. Deels komt dat omdat hetgeen Ali ons brengt ik al ken van tv of uit andere media. Maar goed, het blijft een show in reprise, dus dat kan ik hem eigenlijk niet verwijten. Wel merk ik hoe jong Ali B. nog eigenlijk is. De manier van praten, van bewegen; ik realiseer me dat ik een jaar ouder ben dan hij, iets dat je niet altijd beseft als je hem op televisie voorbij ziet komen. Ali is ook zichtbaar snel afgeleid door het onrustige publiek, iets waar ik me zelf (ook?) aan stoor. Blijkbaar staat hij zo dichtbij bij een hoop mensen dat ze zich er niet voor schamen hardop te schreeuwen naar hem. Het eerste nummer, dat staat als een huis, doet gelukkig een ieder (zij het voor even) verstommen.

Naarmate de show vordert kom ik er beter in. Ik hoef niet te schaterlachen zoals een groot deel van het (jonge) publiek om de kwinkslagen van Ali, maar een gemeende glimlach kan ik af en toe niet onderdrukken. En als je beseft dat de gemiddelde leeftijd van Ali en zijn ‘posse’ rond de 23 ligt, is het des te knapper dat de zaal aan hun voeten ligt. Dat komt niet alleen door de grappen én serieuze invallen van Ali zelf, ook zijn gevolg ontbeert geen talent. MC Aldrin is een fenomenale beatboxer, zo’n type die je op elk feestje zou willen hebben zodat je zeker weet dat het nooit saai wordt. Tijdens een intermezzo, waarin Ali via verschillende nationaliteiten in de zaal een ‘muzikale brug’ bouwt, beatboxt, of eigenlijk jukeboxt de MC er vrolijk op los, van rock via salsa naar Marokkaanse Raï. Daarnaast heeft Gio, naast een blijkbaar aantrekkelijk voorkomen, een gouden strotje, waardoor de overeenkomst met zijn voorganger Brace alleen maar groter wordt. Rapper Mi-Jezz ondersteunt Ali vocaal en vult de solo’s in van neefje Yes-R, en vrouwelijke rapper Lady Di probeert ons te overtuigen van emancipatie in de rapscene, en slaagt daar wat mij betreft slechts gedeeltelijk in.

Naast stokpaardjes over de samenwerking met Marco B. en de ‘vete’ met Jan(tje) S. komt Ali gelukkig ook vernieuwend uit de hoek. Gio zingt een lovesong die halverwege blijkt te zijn gericht aan Rita Verdonk (strekking: ‘alles was zo mooi, waarom nam je mij dat af’) en Ali brengt een geweldig nummer over en gericht aan de hoge heren in Den Haag (strekking: ‘jullie moeten de boel onder controle houden, maar het enige dat jullie doen is mensen opfokken’). Geloof me; als dit op single wordt uitgebracht voorspel ik geheid een nummer 1 hit (zeker als Lange F. en Baas B. met hun kinderrijmpjes hierin slagen). En dan ben ik benieuwd naar de reactie van de politiek, als heel Nederland blijk geeft van hun onvrede met de huidige gang van zaken…

Naast de show van Ali B. was het deze avond ook een beetje de show van Martijn. Martijn is een lange slungel die recht voor mij op de eerste rij zit. Dat is bij een hoop cabaretiers vragen om problemen, en Ali B. vormt daarin geen uitzondering. Steeds weer stelt hij een onverwachte vraag aan Martijn, die steeds weer reageert met ‘Euh…’ en lang nadenken. Als Ali, ter intro op het nummer Ik ben je zat aan Martijn vraag of hij weleens ‘geplayed’ is, kijkt deze hem zo glazig aan dat de hele zaal in lachen uitbarst. Maar Martijn lacht het laatst, als hij tijdens het slotnummer Wat zou je doen (zonder Marco B. uiteraard) op het podium getrokken wordt, zijn onvervalste danskunsten mag tonen en zelfs de pet van Ali B., toch een hedendaagse variant op de Heilige Graal, op zijn hoofd gedrukt krijgt.

Al met al weet Ali B. in de herfst van 2005 nog steeds te boeien. Zolang de inhoud boven de vorm blijft gaan, zal zijn succes nog wel even voortduren. Al vertelt hij wat mij betreft niet het leven van de straat, maar eerder het leven van de staat..