Als je het niet gezien hebt, kun je niet vermoeden dat het bestaat. Daarom is het goed dat de underground een plekje heeft gevonden op Katendrecht.
In soaps krijgen we het dagelijks leven uitvergroot voorgeschoteld. Lief en leed, goede tijden slechte tijden. Boys meets girl, girl dumps boy, je weet toch. Wat we zien is hoe het leven zich aan de oppervlakte manifesteert. We fantaseren bij de een of andere personage wel een goede of juist slechte inborst maar wat we zien is beschaafd drama. De fransman Jean Louis Costes is een acteur performer die zich ook met lief en leed bezig houdt, maar dan anders. Hij speelde zondagavond (161005) in de Zondvloed op Katendrecht. Costes kwam op in kamerjas, zend microfoon op het hoofd en afgetrapte gympen. Binnen twee minuten had hij zijn jas uit en zijn lul al door een vrouwenmasker geboord. Costes heeft behoefte aan liefde. Zonder terughoudendeheid stort hij zich op een relatie met een sekspop. Maar zij beantwoordt zijn liefde niet. Costes huilt, schreeuwt, krijst en slaat. Maar echte liefde wordt het niet. Costes wordt zo wanhopig dat hij haar verkracht. Dat is niet goed voor de relatie, hij voelt zich schuldig, bezeert zichzelf door een barbie in zijn anus te steken, bevuilt zichzelf door in zijn broek te poepen. Hij snijdt zichzelf aan een mes. Met de dildo die hij in zijn onderbroek verbergt peneteert hij het inmiddels onthoofde hoofd van zijn minares. Heftig Heftig. Tussendoor telefoneert hij met zijn ouders, de bron van alle ellende. De soap wordt gespeeld op een chaos/noise geluidsband aangevuld met live gesampelde keelklanken en ander leed. Het geweld, het bloed en de poep worden onderbroken door deuntjes op het keyboard met teksten als: "happy, happy, happy, sad, sad, sad". Doeltreffend en ontroerend in zijn eenvoud.
Costes raakt met zijn performance het existentiele thema van de liefde, of beter, het onvermogen tot liefhebben. Want dat is het werkelijke drama van de liefde: wel willen maar niet kunnen. De vraag is of dat in een exploderende luier moet worden verpakt? Zijn er niet talloze andere manieren om hetzelfde te melden? Ja, ongetwijfeld. Maar Costes is een kind van zijn tijd en zijn land. Want is het niet in Frankrijk waar, na New York, het hoogst aantal psychoanalytici per capita is gevestigd? En leek de voorstelling niet op het IT in actie, slechts gecontroleerd door de wetten van het theater? Ik vond dat Costes in al zijn naaktheid en perversiteit een zorgvuldige en integere voorstelling bracht.
Check:
deplayer.nl
stdsps.nl