Echt waar, het is hier altijd koninginnedag, met vrijmarkt en oranje petjes, t-shirts, parasols enz.
Mjjn eerste twee impressies van Mexico-City riepen bij Alexje de reactie op dat het wel heel erg druk is. Hij was van plan om hier naar toe te komen, maar begon op basis van mijn impressies te twijfelen. Niet doen Alexje!! Het is hier geweldig! MC is echt een te gek interessante stad. Super afwisselend, super dynamisch, met alles erop en alles eraan wat een stad tot stad maakt, en een megapool tot megapool.
Maar eigenlijk voelt het niet als een stad. Wanneer je op een hoger gelegen plek bent (een hoog gebouw bijvoorbeeld) en je kijkt naar buiten en om je heen, zie je de grenzen van de stad niet. De Popokatepetl bij voorbeeld ligt hier in de buurt, maar door de smog is ie in deze tijd van het jaar onzichtbaar. Deze stad heeft geen grenzen en is eindeloos en eindeloos. Ze lijkt voor altijd door te gaan en de wereld is simpelweg veranderd in een stedelijke wereld. Je kan richting zuid lopen en dan loop je gewoon door totdat je rond bent en in noord weer aankomt. Dat is niet hetzelfde als een stad. Een stad heet zo om haar te onderscheiden van de niet-stad: het land erom heen. Hier is geen 'land-erom-heen'. Het is dus geen stad. Het is je wereld. Er is geen ontsnappen aan. Maar dat hoeft ook niet want deze stedelijke wereld is heel divers en heeft een soort van urbo-diversiteit. Je kan eigelijk heel veel steden ontdekken binnen de stedelijke wereld waarin je hier leeft. De slogan 'Rotterdam is vele steden' gaat dus heel erg op voor Mexico-City. Mexico-City is vele steden.
Natuurlijk is er om te beginnen het Centro Historico met de Azteekse 'Templo Mayor', de door de Spanjaarden gebouwde kathedraal ernaast en daarvoor het centrale plein "Zocalo. In de straten rond Zocalo bruist het de pan uit. Het zijn winkelstraten en tegelijkertijd straatwinkels. Ik bedoel dat er winkels in gebouwen zijn, zoals bij ons, en dat er daarnaast overal op straat handel en nering plaatsvindt. Vele straatverkopers zijn aangesloten bij een soort vakbond, een organisatie die hen beschermt. Ze zijn te herkennen aan de kleur oranje. Ze dragen oranje schorten, hebben oranje parasols, oranje petjes, oranje tafelkleden en oranje krukjes. Het is hier dus altijd koninginnedag! Iets verderop wanneer je de 'Calle Allende' inloopt kom je in de oude koloniale stad en waan je je ineens in Spanje.
Dan is er de 'Zona Rosa'. Dit klinkt als de rosse buurt en is het ook wel een beetje. Maar de naam is de officiële voor de wijk. Een wijk met veel hotels, restaurants, casino's en allerlei activiteiten die door God en vooral de Paus zijn verboden. Het is hèt centrum voor de homo's en lesbiennes, die er dan ook vrijelijk en redelijk ostentatief rondlopen. Voor Mexico, één van de meer conservatieve landen in de seksuele moraal, is dit redelijk apart. Niet ver daarvandaan liggen de wijken Roma en Condesa. Ze zijn gebouwd in het begin van de twintigste eeuw en hebben een Europese uitstraling. Roma is Spaans en heeft zelfs een plein met fontein dat een exacte kopie is van een plein in Madrid. Waarom het in godsnaam Roma heet en niet Madrid is me een raadsel. De wijk Condesa lijkt meer op Parijs, met typische franse balkonnetjes en veel restaurants met terrassen. Condesa is mijn wijk en in toenemende mate 'the place to be'. Je kan er taco's eten, maar ook hamburgers, heel veel Japans, Argentijns, Frans en ook vind je er een Irish Pub en een heus jazzcafé. Het is ook wel een beetje snob. De menukaart in de "Crêperie de la Paix" is geheel in het Frans gesteld (overigens kan je er geen crêpes eten). De ober die een naamplaatje draagt met als functie: 'sommelier' (maar hij is ober) heeft ontdekt dat ik Frans spreek. Nu komt hij naar mij toe met de menukaart en vraagt mij de gerechten voor te lezen in het Frans. Hij spreekt ze dan fonetisch na en zo leert hij zijn eigen menukaart goed uitspreken. Ik hoop op een gratis maaltijd want het eten is er voortreffelijk.
Wat ik nu beschrijf is voornamelijk het centrum van Mexico-City. Het is misschien maar twintig procent van de gehele oppervlakte. Eromheen liggen dus de eindeloze suburbs, kilometers en kilometers lang, met daarin soms hele leuke plekken als Coyoacan. Coyoacan was ooit een plattelands stadje en is opgeslokt door de steeds verder uitdijende stad. Het is fantastisch. Ooit woonde er Cortes, de Spaanse overheerser en ook Leon Trotski woonde er als balling en is er in 1940 ook vermoord.
Er lijkt geen eind aan te komen en het is moeilijk te beschrijven. Dat doe ik dan ook maar niet. Het meest opmerkelijke van alles is misschien wel dit. In deze megalopolis van 20 miljoen mensen is men heel vriendelijk. Als ik 's avonds door een willekeurige straat loop, ik kom iemand tegen en zeg 'buenos noches' krijg ik het vriendelijk antwoord 'buenos noches signor'. Als ik thuis kom en mijn overbuurman (een aannemer en lokaal bekend onder de naam: 'el ingeniero') staat nog met de buren te praten, zwaaien ze en klinkt het 'ola, buenos noches'. Dan is het net een dorp.
