Ben ik net goed en wel in Mexico en moet ik al voor een paar dagen terug naar het oude en koude continent dat Europa heet. Voor een door Nederlanders en Duitsers georganiseerd congres in Bordeaux, over het schoonmaken van verontreinigde grond. Niet dat ik daar verstand van heb overigens. Met geld van de Europese Unie heb ik de afgelopen jaren samen met Fransen, Engelsen, Spanjaarden, Italianen en Roemenen die er wel verstand van hebben gewerkt aan een masters programma om mensen op te leiden die er net als ik geen verstand van hebben maar er wel hun brood mee willen verdienen. Ik weet iets af van het in elkaar sleutelen van onderwijsprogramma’s en zo was ik in dat project verzeild geraakt en dus ook in Bordeaux.

Dat is natuurlijk goed fout, in een maand tijd drie keer de oceaan overvliegen. Je draagt ernstig bij aan de klimaatverandering en dat is voor iemand als ik die zijn brood verdient met ‘duurzame ontwikkeling’ een kwalijke zaak. Maar gelukkig brengen enkele Duitsers uitkomst. Zij zijn het programma “atmosfair” gestart (zie: http://www.atmosfair.de). Atmosfair is een combinatie van atmosfeer en ‘fair trade’. Wanneer je een vlucht boekt via bij dit programma aangesloten reisbureaus wordt uitgerekend voor hoeveel broeikasgas je door die vlucht verantwoordelijk bent, dat bedrag wordt vertaald naar Euro’s en met die Euro’s worden projecten in de derde wereld ondersteund. Dus we kunnen er nu politiek correct naar alle lust op los vliegen. Meer vliegen betekent meer hulp aan de arme zwartjes. We kunnen dus op de oude voet doorgaan en met behulp van Duitsers ons geweten sussen. Dat is wel eens anders geweest!

Ik vloog met Air France, met allemaal politiek correcte Duitsers. Samen met mij stapte in Mexico-City namelijk het gehele symfonieorkest van Frankfort in, compleet met violen, cello’s, toeters en andere in dit soort orkesten gebezigde instrumenten. Het orkest had een toer gemaakt langs Sao Paolo, Rio de Janeiro en Mexico-City. Het inchecken was een heel gedoe. Je moet je dat als volgt voorstellen. Het vliegveld is Mexicaans. De verantwoordelijken voor de vlucht zijn Frans. Dat zijn al aardige ingrediënten voor een redelijke wanorde. De verantwoordelijke voor het orkest was Duits en ging zich dus met alles bemoeien. Hij commandeerde de musici naar een plek voor de incheckbalie waar ze moesten wachten op nader order, terwijl de anderen (vooral Mexicanen en Fransen en ikzelf) zich daar natuurlijk niets van aantrokken en hun eigen spontane tegenorde creëerden. Het was vermakelijk en toen uiteindelijk iedereen in het vliegtuig zat vertrokken we. Voor de gelegenheid werden alle aankondigingen in 4 talen gedaan, naast het gebruikelijke Frans, Engels en Spaans ook nog eens alles keurig uitgelegd in het Duits. De orkestmeester zal er blij mee zijn geweest. Op de terugreis had ik uren vertraging door mist boven Parijs. Die mist zorgde dat de Fransen weer helder kon denken en daarna was alles weer normaal. Bij binnenkomst in het vliegtuig begroette Air France ons in haar twee geliefde talen: Frans en Frans (zie foto).

De vlucht was bizar en tegelijkertijd o zo toeristisch. We vlogen eerst naar de Santiago de Compostella, vandaaruit door naar de Bermuda eilanden, verder naar Havanna in Cuba en via Cancun bereikten we Mexico-City. Deze keer zat ik samen met de uit Perpignan afkomstige mimegroep “Compagnie Malabar” aan boord, die net aan een Mexicaanse tournee begonnen. Er wordt heel wat afgetoerd door de culturele sector, dat is me wel duidelijk geworden! Allemaal politiek correct toeren! Bij aankomst in Mexico bleek mijn koffer nog in Parijs te staan maar ook die heb ik inmiddels weer terug en ik ben weer helemaal Mexicaan.