Is religie houvast of alibi (voor goed gebak)?
Religie is een afspraak tussen een aantal mensen, die zich aan die afspraak willen houden.
Tot zover is het niet anders dan elke ander vereniging in de samenleving. Je verenigt je, omdat je het prettig vindt om samen te zijn met mensen die hetzelfde denken.
Religie gaat echter over een geloofsuiting. Daar ligt het verschil met andere verenigingen.
Kennelijk is het daarmee ook minder vrijblijvend. Het gaat tenslotte over de waarden van ons bestaan, niet over bijvoorbeeld voetbal. Maar waarom is voetbal ondergeschikt aan religie ? Beide funktioneren alleen dan wanneer er aan de vooraf bepaalde afspraken wordt voldaan.
Problemen hebben we allemaal, gelovig of niet. Omgaan met die problemen doen we allemaal op onze eigen manier. Gelovige mensen zullen te rade gaan bij hun geloof om daar een antwoord te vinden. Meestal vinden ze het daar ook, aangezien elke religie voorziet in ruime voorraden wijsheden voor diverse problemen en anders is er nog altijd een geestelijk voorganger die de reikende hand kan bieden. Vroeger was West Europa ook zo voorzien, maar sinds vijftig jaar is die normale gang van zaken ingeruild voor meer individuele zoektochten naar oplossingen. Voor het West Europese individu is het er daardoor niet gemakkelijker op geworden. Tenslotte wordt nu iedereen persoonlijk verantwoordelijk gehouden voor zijn daden.
En daar zit de frictie met al die overtuigd religieuse stromingen die in Nederland en zeker in Rotterdam terecht zijn gekomen. De mensen die daar deel van zijn leven naar ons gevoel gewoon nog in de jaren veertig en vijftig, toen wij ook als gehoorzame horden onze Rooms Katholieke of Gereformeerde voorgangers volgden. Als toen de Islam of het Hindoeïsme op de huidige schaal in de Nederlandse maatschappij vorm had gekregen, was er geen enkel probleem geweest, omdat we het dan herkend hadden als een vergelijkbare structuur. Nu snappen we die “devotie” niet meer en vinden we het zelfs bedreigend.
Soms benijd ik de Moslims om me heen. Ze hoeven niet na te denken over hun dagindeling, die staat gewoon vast, net zoals de jaarindeling, werk of niet. Allah heeft het allemaal allang voor ze uitgestippeld. Tegelijkertijd wekt het bij mij wrevel op. Wat dan als je er anders over denkt, als je iets anders wilt dan dat wat voorgeschreven staat ?
Ik kan soms de saamhorigheid en de beelden missen, die ik heb gekend vanuit mijn Katholieke jeugd, maar meer dan sentimenteel gemis is het niet. Het geloof ben ik kwijt, niet eens wetend of het ooit wel deel van me is geweest. Ik denk dat ik teveel vragensteller ben om goedgelovig te zijn. Verder dan bijgeloof kom ik niet en ik ben dol op de koekjes die de Marokkaanse bakker om de hoek maakt voor de Ramadan.
Groet ivo
