Woensdag 21 september

Om 07.00 uur loopt de wekker af en vrijwel direct daarna kruipt Iza bij ons in bed. “Ik ben jarig vandaag”. Het is nog schemerig en koud, de lucht is diep blauw, het belooft een prachtige dag te worden. Vroeger dan normaal komen we in beweging, het is tenslotte feest.
Iza komt helemaal verrast beneden de woonkamer binnen, er staat een grote bos bloemen bij haar stoel, roze bloemen, want ze is vijf en er zijn slingers en balonnen. “Zo wil ik wel altijd opstaan!” is haar reactie. Met cadeaus op onze armen komen we zingend de kamer in. De dag kan niet meer stuk.

Ik begin langzaam te wennen aan mijn nieuwe stadsroute. In kolonne fiets ik ‘s morgens met de vier kinderen via de Wolphaertsbocht naar Maashaven en verder. Geur is een belangrijk oriëntatiemedium geworden. Ter hoogte van de Pleinweg prikkelt de AVR ons reukorgaan, vijfhonderd meter verder aangenaam verzacht door de weëe wierrook van de Boedhhawinkel. (Ik wil er nog steeds een huisboedhha kopen.) De Turkse bakker brengt al olie,- en knoflookluchten voort, een schril contrast met de overdadige zoete geur van de koekjesfabriek bij Maashaven. Overigens zijn we dan al de meest extreme religieuze en andere levensbeschouwelijke winkels en tempels gepasseerd, van tattoeshop tot evangelische boekhandel, Hindoecentrum en minimoskee.

Wat gaat dat hier allemaal geweldig samen, wat is het hier rijk! En nergens zie ik stadswachten of politie, dat is hier helemaal niet nodig. Het meest opvallende is dat, nu een groot deel van deze route in de afgelopen tien jaar opgeknapt is, mensen massaal op straat zijn en hun stoep gebruiken en verzorgen, zeker met dit mooie weer.

Hoe dichter bij de Kop van Zuid, hoe meer blauw op straat. De Dordtselaan is wel het toppunt wat dat betreft. We slaan linksaf langs het nieuwe Deelgemeentekantoor Feijenoord. De brede stoep nodigt uit boulevard te worden. En op menige wijze is ze dat al. Sinds een paar maanden (al vóór de sluiting van de Keileweg) tippelt er overduidelijk een dame op dit stuk, met een behoorlijk bedrijvige cliëntele, gewoon ‘s ochtends om 08.15 uur, net wanneer de ambtenaren het deelgemeentekantoor binnen gaan. Je moet maar durven ! Het wekt op mijn lachspieren en tegelijk besef ik dat het het duidelijkste voorbeeld is van de ondenkbare (maar nu dus reëele) situatie dat de grootste havenstad van de wereld geen rosse buurt heeft waar deze dames op een behoorlijke wijze hun vak kunnen uitoefenen. Wie zich als kunstenaar (lees ondernemer) durft te vestigen in Oud Charlois krijgt van het OBR een investeringspremie voor de inrichting van zijn atelier
(lees bedrijfsruimte). Wie prostituée is, een ondernemerschap met een enorme markt, krijgt niets. Hoeveel kunstenaars maken er eigenlijk gebruik van de diensten van een prostituée? (Als model uiteraard) En andersom ?

We naderen het Afrikaanderplein. De markt is tijdelijk verplaatst naar Katendrecht vanwege herinrichting van het plein. De vislucht is er niet minder om, Iza knijpt haar neus dicht.

Draaiend onder de metrolijn door fietsen we richting het Gerechtsgebouw. De zon is al aangenaam warm. Uitdagend geile studentenmeiden, steken rokend over naar het ligweitje aan de kade bij In Holland. Ze genieten volop van de heerlijke nazomer en hun lome studententijd. (Ik krijg het gevoel van de mijne direct terug) Aan de overzijde kijken bewapende, kaalgeschoren speciale eenheden verlekkerd naar al dit schoon. Zij bewaken de versterkte vesting vóór het gerechtsgebouw, die speciaal is opgetrokken ter gelegenheid van de zoveelste proformazitting van de Hofstadgroep. Wie wil er nu nog politie worden, zeker met dit ongrijpbare terrorisme? Toch heb ik het gevoel dat Rotterdam er weinig mee te maken heeft, ondanks alle “verdachte brandhaarden”. Ik snap dat het nergens anders op gebaseerd is dan louter mijn gevoel. Maar ik woon toch al jaren midden in de meest omstreden zones van de stad en ik heb nooit enige dreiging ondervonden. Ik geniet met volle teugen van elke tien meter stad, die weer anders wordt wanneer ik fietsend mijn kinderen naar school breng. Je moet maar durven.

Overigens is de geur van vers geslepen potloden toch wel het diepst geworteld.

Groet ivo

Array
(
)