26 jaar geleden was-tie er ineens, mijn Antenne Mama. Op de dag dat onze dochter werd geboren. Niet eerder. Tijdens mijn zwangerschap was die antenne er nog niet. Ik wist niet eens dat zoiets kon bestaan. Dochter dobberde rustig in het rond en groeide. En ik ook. Dat was alles. In mijn buik was alles pais en vree. Geen schoppen, geen hikken, alleen soms een tevreden geborrel.

Nee, de antenne kwam pas in werking toen ze er was. Elk zuchtje van Baby werd door mij feilloos gesignaleerd. Ik hoorde het verschil tussen kramp-zuchtjes en geeuw-zuchtjes. Mijn oren stonden afgestemd op wakker-wordt-geluidjes en honger-huiltjes. Ook als ik een huis vol visite had. Een piepje uit Baby's slaapkamertje hoorde ik duidelijker dan de muziek van Stevie Wonder met de volumeknop op max. Het gaf me een gerust gevoel. Als ik niks hoorde werd er geslapen en gegroeid.

Dochter woont allang niet meer bij Lief en mij. Wij zijn nog wel haar 'thuis' maar samen met vriend heeft ze ook een eigen thuis. Antenne Mama is nog steeds in de lucht, die gaat langer mee dan de naam Talpa. Er is zelfs een antenne bijgekomen, Antenne Dochter. Als we elkaar weer eens op het juiste moment bellen of emailen, zeggen we gekscherend: dat is telepathie!

Deze week hebben we nachtdienst. Nou ja, Dochter eigenlijk. 'Haar' ziekenhuis staat op minder dan één kilometer van mijn bed. Dus slaap ik op waakstand. Hoor elke sirene in het nachtelijk uur. Spits mijn oren, of de ambulance de goeie kant uit gaat. En dat is deze week richting het andere ziekenhuis in de buurt. Een beetje moeder wil toch zeker dat haar kind een rustige dienst heeft! Zonder spoedjes heeft ze het al druk genoeg. Erfelijk belast! Elk zuchtje op zaal zal ze horen, gekerm zal aan haar oren niet ontsnappen, al doet ze een hazeslaapje. Deze week is Antenne Dokter 's nachts ook in de lucht. Daarna wordt alles weer zoals het was. Gewone nachten van diep droomloos slapen. Voor Dochter en mij.