De Finse choreograaf en danser Tero Saarinen bracht 17 september, als onderdeel van het Scandinavië+ festival, twee danssolo's ten tonele in Lantaren/Venster.

Ik neem op de volle tribune de uitgedeelde informatie tot me. 'Man in a room' gaat over het leven van de Amerikaanse kunstenaar Rothko. Het licht gaat uit. Spot aan, een man wankelt voor- en achterover. Wat een markante kop! Dus zo zien Finnen eruit! De bewerking van 'Nothing else matters' door Apocalyptica en een kaartcursus wisselen elkaar af als beleidende muziek.

Tero zit aan een tafel. Hij smeert wat blauwe verf in zijn nek. Pakt een tennisbal en danst ermee. De belichting maar vooral de dans doen de bal tot aandachtspunt maken. Daaromheen danst Tero. Ik vraag me af wat Tero nog is zonder bal. Prompt kan ik het zelf aanschouwen, want Tero 'verliest' zijn bal en danst verder met een onzichtbare.

Terug aan tafel is Tero zijn broek verloren en kiest hij met veel gezichtsmimiek een nieuw kleurrijk exemplaar. Tero beschildert zichzelf in vele kleuren, zoals ik het tijdens mijn dwalingen op internet nog geen fetishist beter heb zien doen. Tero maakt met groteske en soms hilarische bewegingen goed gebruik van de vloer. Voor ik het weet is de voorstelling voorbij. 'Wel grappig', hoor ik achter mij als commentaar.

De tweede solo ('Hunt') wordt gedanst op het klassieke werk 'Le sacre du printemps'. Tero behandelt het verlies van schoonheid en de hedendaagse rol van informatie. De eerste minuten doen stevig aan ballet denken. Tero weet mooi met de muziek mee te bewegen.

Dan ineens eindigt het balletgedeelte en wordt Tero van bovenaf een rok aangemeten waarop beelden geprojecteerd worden. De beelden worden over zijn hele lichaam geprojecteerd.'De informatie!', denk ik. Tero wordt er gek van. Vol overgave danst Tero de beelden van zich af om steeds weer overstroomd te worden.

Een stroboscoop begeleidt Tero voor het slotstuk waarin het publiek de meest energierijke stilstaande beelden voorgeschoteld krijgt. Dan blijft het donker. De voorstelling is voorbij en Tero neemt een welverdiend applaus in ontvangst. Nu wil ik zelf ook eens dansen gaan.

(foto's genomen door respectievelijk Marco Caselli Nirmal en Marita Liulia)