Op het oude spoorwegtalud op het Noordereiland was een partytentje neergezet. Er klonk accordeonmuziek, er waren drankjes en pindaatjes. Een prettig gezelschap had de miezerregen getrotseerd en was dus presentatie-paraat.

Kunstenaar Wink van Kempen was met het idee gekomen om de bruggen in onze stad in een boek te vangen. Van markante bruggen tot bruggetjes. Het Centrum Beeldende Kunst Rotterdam omarmde zijn project van harte.

Wink van Kempen, Vincent Mentzel en Haja Piebenga zorgden voor drie fotoseries van 23 markante bruggen op beide Maasoevers. Honderden andere bruggen werden in woorden belicht. En vandaag was dus de presentatie, de boreling werd aan de stad getoond.

Ik luisterde naar feestelijke toespraken, ik zag de uitreiking van het eerste exemplaar van het boek aan mevrouw Opstelten. Aan de voet van de Hef.

Wat hoorde die brug toch bij ons stadsbeeld! De overbodig geworden brug waar we geen afscheid van hadden willen nemen. Ons cultureel erfgoed dat monument werd.

Met dat ik dat dacht, gebeurde er iets bijzonders. Aanwezigen die durfden werden uitgenodigd met de Hef naar boven te gaan. Carol en ik keken elkaar aan. Zouden we? Yes! En daar gingen we. Gele helmen op, wat giechelig van de zenuwen.

Met 13 anderen, nee, geen ongeluksgetal, voerde de Hef ons langzaam de lucht in. Tot 38 meter boven het Maaswater. Wat altijd onbereikbaar leek kwam dichter- en dichterbij. De contragewichten, de top van de brug. Ik zag mijn Rotterdam kleiner worden. Vanaf een plek waar ik niet van had durven dromen. En sentimentele ik, ik voelde me diepgelukkig. Boven op de Hef, die goeie ouwe Hef. Met dank aan de bedenkers!