Er speelt een Duitse band, het Stefan Heidtmann Project. In de publicatie staat dat het hier om zeer bedreven instrumentalisten gaat, die in hun muziek landschappen van geluid creëren. Vrije, dynamische en expressieve klanken zijn mij vanavond beloofd. Europese muziektraditie vermengd met vrij improvisatie. Volgens de Frankfurter Rundschau is er zelfs niet veel beters in de Duitse jazzscene.

Dat wil ik zien. Wat is er mooier dan een band die zich door improvisaties laat inspireren en elkaar tot hoogtepunten brengt? Met m'n biertje in de hand slalom ik me door de drukte naar voren. Daar is het wat minder druk, er zijn zelfs zitplaatsen vrij. Niet verkeerd, ik schuif op een bank aan de muur en leun voorover, handen onder de kin. Luisteren, in de muziek opgaan, vrije loop voor gedachten en indrukken.

Naast me hoor ik een plof. Mijn bank-buurman kijkt me verwachtingsvol aan. Hij heeft dezelfde houding aangenomen. Voorover hangen, handen onder de kin. Droeve hondenogen achter een zwaar brilmontuur staren me aan. Ik glimlach maar eens en concentreer me op de jongens op het podium. Daar word ik niet vrolijker van. Vijf mannen van middelbare leeftijd, waarvan de mondhoeken naar beneden hangen. Wat is hier aan de hand? Ik vraag het mijn buurman. "Kijken ze de hele tijd al zo somber?" Hij overbrult de sax en brengt zijn hoofd bij mijn oor: "Het is ook geen vrolijke muziek. Het is serieus. Duitse jazz, dat komt in de buurt van de Balkan!" Zo had ik het niet bekeken. Ik was wel eens in jazzkeldertjes in Praag geweest, maar daar heerste in elk geval nog een soort blijheid.

Mijn buurman heeft mijn openingsvraag als trigger voor meer opgevat. Hij heeft in de pauze met de musici gesproken, dat doet hij altijd als hij hier is. De mannen hebben hem verteld dat de zaal niet goed op ze reageert, dat er geen wisselwerking is. En dat ze daarom niet blij zijn. Ach jee, zie ze staan. Waar is de extraverte enthousiasteling die de zaal er bij betrekt? Routinematig spelen ze hun ding, technisch knap, jarenlange ervaring, dat zie je zo. Er klinkt een goede drumsolo. Het publiek applaudiseert. Maar waar zijn de vonken, onderling en over-en-weer?

In mijn oor tettert nu het wereldleed. Wat ik vind van de ramp in New Orleans? Daar kwam de jazz toch vandaan? Slavenleed, dat moest je in die muziek terug horen! Bush maakte er ook maar een potje van, uitgerekend daar waar vroeger de slaven leefden. En hoe zou het nou met Duitsland gaan in het verenigd Europa? Zouden ze ons weer willen opeten? Ik geef mijn buurman stof tot nadenken door hem op Frankrijk te wijzen. Eerst moeten we bedenken wat Frankrijk gaat doen. Het blijft even stil naast me.

Stefan Heidtman, de pianist, kondigt het volgende nummer aan. Ik sluit mijn ogen en denk aan het Duitse landschap. De eindeloze, gele lijnzaadvelden in het oosten, richting Tjechische grens. De leegte en de properheid. Rijen windmolens van Europees subsidiegeld. Dit is Duitse jazz. Ik hoor loeiende koeien in barensnood, in loepzuiver gespeelde hoge klanken.

Natuurlijk is het applaus geen graadmeter. Wij Nederlanders zijn beleefd als het om applaus gaat. Het einde wacht ik niet af. Al spelen ze vanaf nu de sterren van de hemel, met mijn gevoel komt het niet meer goed. Het ligt niet aan hen, het ligt aan mezelf.

Array
(
    [114894] => Array
        (
            [naam] => Co
            [link] => 
            [reactie] => Inderdaad, toen ze begonnen vroeg ik me al af of de combinatie band publiek in staat zou zijn het dak eraf te doen knallen. Hoewel het voor de muzikanten zelf alsook muziekliefhebbers in de zaal erg interessante muziek was, kon de leek er weinig mee. Het nummer voor de pauze klonk nog enigszins opzwepend. Desondanks besloot ik toen naar huis te gaan en er geen recensie over te schrijven. Goed dat jij dat nu deed!
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2005-09-14 11:53:13
            [react_date_changed] => 2005-09-14 11:53:13
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 100744
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => U9BHM3BAWWREMAL
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 114894
            [editable] => 1
        )

    [114889] => Array
        (
            [naam] => Vicky
            [link] => 
            [reactie] => Leuk dat we op één lijn zitten met ons muziekgevoel van gisteravond. Ik schrijf mijn serie Dizzy-experiences vanaf juni 05 en het lijkt me leuk onze ervaringen te vergelijken. Ben benieuwd of ik jou de volgende keer als recencist in het publiek herken.
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2005-09-14 21:14:54
            [react_date_changed] => 2005-09-14 21:14:54
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 100744
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => S78LS7GKAU5T8UC
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 114889
            [editable] => 1
        )

)