De eerste voorstellingen van het seizoen beginnen gewoonte getrouw met de internationale keuze van de Schouwburg. Een cultuurboost niet helemaal vrij van pretenties. De voorstelling Bruxxelles van Romeo Castelluci werd met een veelbelovende beschouwing ingeleid door een theaterprofessor (Arthur). Ik was onder indruk van zijn welspraak: hij zei dat de beelden naar niets anders verwezen dan naar het beeld zelf en dat de kijker zijn theaterconventies maar beter even kon loslaten. Hij zei nog veel meer maar dat ben ik vergeten. Goed, dan zit je in de zaal en ben je vol verwachting. Het decor was van marmer, groot en vierkant maar kwa uitstraling net een iglo. Doek open: een zwarte vrouw dweilt de vloer, doek dicht. Doek open: een baby kruipt en jabbert terwijl een witte buste mechanisch ogen en mond opent, doek dicht. Doek open: oude man met baard en bikini tast hulploos in het rond en kleedt zich aan in een hebreews gewaad en trekt daarover een politieuniform aan, doek dicht. Doek open: politieman (in nederlands uniform) kleedt zich uit tot op zijn onderbroek en gaat in een plas bloed liggen, twee andere politiemannen knuppelen hem net zolang tot hij helemaal rood is, elke klap dreunt met 130 db de zaal in, slachtoffer wordt in een zwarte zak gestopt, doek dicht. Doek open: een puber in achtiende eeuwse kledij, een koeienhart, vrouwen in zwarte jurken, haar dat uitvalt, haak in koeienhart alles onder begeleiding van een kermende soundscape, doek dicht. Doek open: de oude man klimt in een ziekenhuisbed, trekt dekens over zich heen en zinkt langzaam weg, doek dicht. Applaus, dat maar langzaam opgang komt, de kijkers verwachten meer. Het kan toch nu niet al afgelopen zijn? Geen drama, geen ontwikkeling, geen catharsis. Wel een aaneenschakeling van archetypische beelden. Wat moet ik er mee? Het was meer een soort levende sculptuur. In de nabespreking met de regisseur wordt ik niet veel wijzer. Ook de professor krijgt weinig aanvullende info uit Romeo. Wel had de tolk een hele hippe bril op.

In De Player werd zondagavond 9-11 een 911 afterparty gehouden met bloemenkransen, een sobere maaltijd, bier van het eigen merk en optredens van o.a. twee Belgen, een Amerikaanse (Jessica Rylan) en twee New York punkers op leeftijd. Wat onze belgische vriendjes deden laat zich niet echt navertellen maar het was erg slechte noise met dito non-performance en duurde (gelukkig) niet lang. Net als bij Castelluci verwijst het nergens naar, maar daar dan ook erg nergens. Mrs Rylan leek zo weggelopen van een EO jongerdag maar produceerde godslasterlijk electro bleeps en zong erbij (geen psalmen). Ze eindige met een a capella "song" over haar "prefered dogs". Hoewel ik niet echt overdonderd was door haar optreden vond ik het toch te kort duren. Er zat meer in, dacht ik maar of het er ooit uit zou komen... Ze verkocht na afloop wel allerlei cd's. Wie zet dat nou voor z'n plezier op, dacht ik nog vilein. Maar ja, zij moet ook leven. De slotact was Shellshag. Dat begreep ik allemaal een stuk beter: drie accoorden punk, korte songs en een hoog tempo. Maar ook Shellshag's optreden was voor het hoogtepunt afgelopen. Ik denk dat het 25 minuten duurde. Klaar. Als deze optredens de opmaat zijn voor het culturele seizoen 2005-2006 wat staat ons dan nog te wachten? Komt die klap in het gezicht nog, die zalige dreun die podiumkunstenaars soms kunnen uitdelen?
Check: www.deplayer.nl
www.starcleaner.com