Sirenes, ze horen bij de grote stad. Zeker in het centrum van die stad. Toen ik hier net woonde kwam ik er mijn stoel nog wel eens voor uit. Wat zou het zijn, waar gingen ze naar toe?

Nu beperkt mijn interesse zich nog tot het minimale. Soms registreer ik dat de tatatuutuu van links naar rechts rijdt, soms van rechts naar links. Richting Havenziekenhuis of richting plaats delict.

Maar laatst was het anders. Ik hoorde twee sirenes door elkaar. Politie en ambulance. En die stereoden helemaal niet door mijn kamer. Het geluid hield op. Ze stopten vlakbij mijn huis. Naast het bushokje op het Pompenburg lag een mens op de grond.

Er stond een man bij. Het leek me een jonge man. Op weg van kantoor naar huis. Het was een uur of half 6.

De hulpverleners hoorden zijn verhaal aan. Een onbekende, op de grond, was ineens iemand geworden waarover hij een verhaal kon vertellen. Ik zag hem de politie een zwart rugzakje overhandigen. Het rugzakje van de ongelukkige. Hij had er over gewaakt.

Links van de onheilsplek reed het verkeer hard voorbij om de groene verkeerslichten te halen, fietsers passeerden rechts, onwetend van wat er achter de abri gebeurde.

Het ambulancepersoneel haalde een brancard te voorschijn, legden de onbekende erop en dekten hem toe met een wit laken. De politie noteerde nog wat gegevens en de voorbijganger, die ongewild belangrijk was geworden voor een vreemde, vervolgde zijn weg.

Ook de politie reed weg. De ambulance bleef staan, heel lang. Achter gesloten deuren waren de hulpverleners bezig iemands leven te redden. Ik bleef kijken, alsof ik vanaf mijn balkon iets voor ze kon betekenen. Voor de ambulancemensen die in de zomerse hitte van de dag alles deden om iemand te helpen. Voor iemand die ik waarschijnlijk ook niet kende, maar die ik had gegund nu op een terrasje te zitten.

Na een tijdje was het gedaan. Langzaam reed de ambulance richting ziekenhuis. Er was geen sirene meer nodig. In gedachten groette ik de mens op de brancard tijdens zijn eenzame rit.

Ik hoop dat het nog is goedgekomen.