Het leven met een hond is ingewikkeld, vooral voor de hond.
Ik heb een hond. Voor mezelf. Hij werkt mee aan dagelijks ritme en bewegingsvrijheid: we komen nog al eens buiten de deur.
Hij heet Zoek en als je zegt: Zoek de sukkel, dan komt ie met zichzelf aanlopen. De eerste paar weken heeft hij zich bezig gehouden met roedel-plaatsbepaling. Een soort sociale testrun, misschien vergelijkbaar met de protocollen die een systeembeheerser volgt bij de ingebruikname van nieuwe apparatuur. Nu zijn honden tamelijk imbeciele beesten, ten opzichte van katten bijvoorbeeld, en daarom gaat een vergelijking met mensen minimaal op, maar ergens heeft het toch wel iets van een congierge die eigenlijk manager had willen zijn. Constant is ie bezig met de directeur, de onderdirecteur, de onderonderdirecteur enzoverder om te zien of hij er niet hiërarchisch tussen kan. Een mens met zo’n karakter zal niet makkelijk een vriend van je worden.
Maar ok, Zoek kwam en wat geef je je hond te eten? De eerste beslissing vraagt om grondig onderzoek. Er bestaat een schier oneindige variatie aan brokken, valt je dan opeens op. En de vormgeving, alsof honden DTPexperts zijn! Ik besluit op m’n neus af te gaan. Het wordt Standaard Prins, een veevoeder zonder reclamebudget, wat bijna helemaal verteerbaar is. Scheelt weer in verontreinigingsheffing.
Zoek is een beestje met een vervelende jeugd in Polen, dat hadden de dames van het idealistenasiel al verteld. Nu zie ik niet zo best, maar goed genoeg om een blindenhond aan te vragen, althans, dat zegt het acceptatie-departement van mijn zelf-bewustzijn. Maar Zoek bleek toch wel een behoorlijk vervelende jeugd in Polen te hebben gehad. Na twee weken gewenning in zijn nieuwe huis, vond hij zichzelf zo vertrouwd met ons, dat hij vrienden begon te bijten, en wel als ze weggaan. Angstbijten, zei Martin Gaus. Moeilijk af te leren, riepen alle professionals in koor. Over bijtgedrag hadden de idealisten van het asiel niet gerept. En toegegeven, op dit detail na (hij beet maar heel af en toe) was het zo’n lief dier. Ondanks de flinke wonden bij derden en onze noodzakelijke reprimandes, waren we toch een beetje dol op hem geworden.
Inderdaad was ik op zoek naar een éénkennige hond, dat wil ik bekennen, ondermeer omdat veel mensen in onze buurt honden als onreine beesten beschouwen, waar ik me onderhand ook wel iets bij voor kan stellen. Een doldrieste allemansvriend, die te pas en vooral te onpas in nietsvermoedende kruizen duikt, leek niet geschikt voor multiculturele ommetjes. Maar overijverige bescherming van het baasje... een slechtziende druk je geen boobytrap in handen, met de boodschap: pas er goed op en niet aan dat veertje komen.
Alle hondenboeken uit de bieb, truuks, waanzinnig lekkere hapjes aan ons bezoek geven om aan Zoek te geven, vertrouwen met ladingen braaf, viervoetertherapeuten..
En dan de mensen op straat. Voordat ik Zoek had, werd ik nooit aangesproken door wildvreemden. Nu vertelllen volslagen onbekenden hun diepste geheimen. Aan mijn hond, langs wie alle volzinnen heen gaan. Dat is wennen.
Maar het linkste zijn toch de tastgrage handen. Oh, wat een lieverd! Nee, hij bijt. Maak je geen illusies, waarschuwen helpt niks. Stoere mannen willen direct bewijzen dat dit dier hen niet durft aan te vallen, vrouwen van het type Venus van Willendorf beginnen hoe dan ook met aaien, alsof ze zelf door Pavlof zijn getraind. Ik moet denken aan de Vieze Man van Van Kooten en De Bie, die het niet kon laten nog warme fietszadels te betasten.
En dan opeens zegt iemand: z’n ballen eraf, dat helpt! Wij naar de dierenarts. De beste in Rotterdam, daar ben ik nu van overtuigd. Hij bekeek Zoek. Goh, een zenuwachtig dier. 70% wordt zonder testikelen rustiger, 5% wordt volslagen onhandelbaar en 25% trekt zich er geen ruk van aan. Deze hond heeft een trauma, zelfverzekerder zal ie zonder ballen niet worden, denk ik. Als ik voor de hond moest kiezen, dan bleef ie in z’n geheel het beste bij jullie.
Shit.
Zoek moest weg, er zat echt niets anders op. Want dan mag ik hem steeds beter in de smiezen hebben, al die graaiende handjes op straat zie ik niet snel genoeg aankomen. Knuffelterrorristen zijn het. Ze willen allemaal mijn bom kneden.
Na twee maanden wikken, wegen, binnenhuiscrisis en uithuisplaats-schuldvraag hakken we de knoop door. Mijn vader wil ons wel een lift terug naar het asiel geven.
Op de ochtend van vertrek kwispelde Zoek, met al het instinct dat hij in zich heeft, voor het eerst naar een vreemde. Het is nog steeds een achterlijk dier, maar dat was toch wel uitgekookt. Nog beter natuurlijk: hij heeft sindsdien niemand meer gebeten. Als hij daar nu even mee doorgaat, krijg ik ook m’n vertrouwen weer terug.
Hij ligt, terwijl ik dit schrijf, lui op m’n voeten, zich van geen spanning bewust. Nu ik toch klaar ben, denk ik dat we maar even buiten gaan plassen.
