Er zit een lege plek in mijn portemonnee. Op de plaats waar jij eerst zat, achter het transparante stukje plastic, is nu slechts een zwarte leegte zichtbaar. Zeven jaar hadden we een relatie, en al die tijd zat jij – zij het in verschillende gedaanten – daar, op die plek. In het begin van ons samenzijn liet ik je haast triomfantelijk zien, aan een ieder die maar wilde. Maanden verstreken en ik raakte aan je gewend, nam je voor lief, gebruikte je, haalde je bijna achteloos tevoorschijn. Tot ik gisteren noodgedwongen afscheid van je moest nemen.. 

Natuurlijk, de brief van de IBG had ik al een tijdje in huis. Ik had hem gelezen en de inhoud voor kennisgeving aangenomen. Geen zorgen voor de dag van morgen toch? Maar die dag van morgen was dus gisteren, en met pijn in mijn hart ging ik (met de tram!) naar het postkantoor. “Ik kom afscheid nemen,” zei ik met enige overdreven emotie in mijn stem. Het meisje aan het loket keek me even onbegrijpend aan, totdat ik mijn roze OV-kaart tevoorschijn haalde. “Aha,” lachte ze, “ik heb er al meerdere hier gezien deze maand.” Uit beleefdheid lachte ik terug, waarschijnlijk als een boer met enorme kiespijn. Geen enkele woorden zouden mijn leed nu kunnen verzachten – behalve dan: “Hou die kaart nog maar even joh, totdat je hem niet meer nodig hebt.” Maar sprookjes spelen zich meestal niet af op een postkantoor in Crooswijk. 

Oké, het was misschien ook wel mooi geweest zo. Zeven jaar studeren en dus zeven jaar profiteren van gratis (doordeweeks) reizen, het moest een keer eindigen. En geprofiteerd heb ik zeker. Van shop-uitjes naar Amsterdam en Arnhem, dagjes strand in Hoek van Holland of Scheveningen, familiebezoek in Maastricht en Groningen. Laat staan de ‘normale’ reisjes; drie keer per week naar Gouda om te sporten, twee keer per week werken in Den Haag, en een aantal keer per week op pad om mijn hongerige hart te stillen.. Het was alsof die kaart voor personen zoals ik was uitgevonden.

Maar toch.. waar vroeger de stufi-bomen tot in de hemel groeiden, is men tegenwoordig een stuk zakelijker – en dus strenger. Studeren is vier jaar studiefinanciering, daarna kun je lenen. Wel binnen tien jaar afstuderen anders zien we graag onze donatie retour, inclusief rente. En die OV-jaarkaart mag je gebruiken, maar geen dag langer dan het moment waarop je je diploma behaald, dan wel zeven jaar gestudeerd hebt. En ‘geen dag langer’ neemt de IBG erg letterlijk, want een dag te laat kost je een bedrag waarvoor je met z’n tweeën een leuk weekend weg kunt (met eigen vervoer, dat wel). Begrijp me niet verkeerd; ik klaag niet, maar vroeger..   

Misschien komt het ook wel doordat dit het eerste, duidelijke teken is van de veranderingen in mijn leven. Niet langer hoor ik meer bij de studenten, binnenkort zal ik (hopelijk) deel uitmaken van de werkende massa. Niet meer uitslapen wanneer ik wil, niet meer tot vier uur ’s nachts op woensdag in de kroeg, niet meer op een doordeweekse dag naar strand of leuke stad. Het serieuze leven staat voor de deur, en het kopen van dure treinkaartjes en het verwisselen van een roze strippenkaart voor een blauwe is daar de eerste kennismaking mee. Ach, zolang ik met het inleveren van mijn OV niet meteen mijn wilde haren ben kwijtgeraakt vind ik de schade nog wel te overzien.

Maar zoals voor bijna alle relaties geldt: You don’t know what you’ve got till it’s gone! En met weemoed voeg ik toe: everyday I miss you more..