j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Dit seizoen ben ik gestart met in Lanteren/Venster Key to the house of the Monk te bezoeken van Piet Rogie. Momenteel zit deze choreograaf zonder structurele subsidie, dus moet hij andere partijen bereid zien te vinden hem te blijven/gaan steunen. Deze productie is een dansvoorstelling, waarbij met vijf dansers gezocht wordt naar het evenwicht tussen gezelligheid en eenzaamheid. Althans, dat had ik ergens gelezen. Vantevoren zat ik me al voorstellingen te maken over hoe je dat in dans kunt uiten. Misschien schuilt er in mij ook wel een choreograaf...
De eerste paar minuten zat ik me steeds af te vragen, wat Piet Rogie nu precies bedoelde met al die bewegingen en posities. Maar al snel liet ik het willen begrijpen los en fantaseerde er zelf vrolijk op los. Zo ontstond er voor mijn ogen, en vooral in mijn hoofd, een beschouwing waar ik veel eigen herinneringen en gedachtes aan wist te relateren over ik hoe ik zelf in het leven sta en waar ik heen wil. Helaas (hoezo?) dwaalde ik op een gegeven moment even af met mijn gedachten.
Wat oppervlakkiger is de recensie overigens ook wel te schrijven: het was gewoon mooi alsook elk danserslichaam. Ik verheug me alweer op de volgende dansvoorstelling, waar ik met mijn Lantaren/Venster PassePartout naar binnen kan wandelen.