Ik durf bijna niet meer. Schrijven gaat niet in combinatie met bouwerseelt op je handen.
Jannes was drie maanden oud toen we hem meenamen naar New York.
De Twin Towers stonden nog fier overeind, het was 1996, eind september.
We huurden een appartement van een bevriend fotograaf, vlak bij Union Square, een van die relaxte, hippe buurten van Manhattan waar het nog rommelig genoeg is om je snel op je gemak te voelen. Wanneer we niet onderweg waren in de stad zaten we met veel plezier de gebeurtenissen op straat, vanuit onze riante leefkeuken gade te slaan.
Sinds donderdag woon ik in Oud Charlois, boven een voormalige timmerwerkplaats, die straks mijn atelier zal zijn. Zeven jaar geleden woonde ik een paar straten verder. In de tussenliggende periode is hier zoveel veranderd dat ik, nu ik hier zeven weken aan het verbouwen ben geweest, nog steeds het gevoel heb dat ik in New York op vakantie ben.
Het straatleven, de winkels, het grootsteedse dorpsgevoel en vanuit mij slaapkamer de stadskyline kunnen zien maken deze plek heel bijzonder.
Het huis is een droom, alles klopt, hoewel nog lang niet af. De grootte, de hoogte, het licht en het gevoel voor het eerst een eigen huis te bouwen is overweldigend. Het is duidelijk dat we hier thuishoren. Maar dat gevoel heb ik al 17 jaar in deze stad.
Vrijdag de borrel bij Wohlfahrt gemist, de 15e is de kunstborrel van de cultuurscout van Charlois. Dan kan ik mijn eerste Charloisse acte de présence geven.
groet ivo