Het culturele online mzine van Rotterdam
antenne rotterdam

Antenne Rotterdam

jfmamjjasond
1610141923273236404549
2711152024283337414650
3812162125293438424751
4913172226303539434852
5183144

Magazine

week 47 | vrijdag 22 november 2024 01:18 uur | 2 bezoekers

"We zijn niet obsessief... We zijn passioneel!"

"We zijn niet obsessief, we zijn passioneel!" hielden mijn vriendin Mickey en ik onszelf voor. Wij hadden de regie en dat voelde heel goed.

Toen ik net met Lesley ging en Mickey nog met zijn vriend Mike omging, hadden we het over niks anders. Ieder smsje stuurden we door naar elkaar. Midden in de nacht belden we elkaar giechelend op. Wij hadden de regie en dat voelde heel goed.

Feit is dat mijn vriendin Mickey wel echt heel stoer en zelfstandig is. Zij verliest zelden tot nooit haar hart. En zo ook niet de regie. Uit is uit! (en nou opzouten!). Van mezelf betwijfel ik dat nog weleens. Het is een vaststaand feit dat ik erg fatalistisch ben in de liefde en ik mezelf nog al eens verlies in mijn eigen hartstochtelijkheid. Maar waar ligt de grens tussen passie en obsessie?

Ik heb altijd moeite gehad met dingen loslaten. Als mijn ouders vroeger een nieuwe salontafel kochten, dan huilde ik omdat ik bang was dat ik de oude ging missen. Ik wilde al het vertrouwde vasthouden en dat is altijd zo gebleven. Ook in de liefde. Ik werd al jong heel erg verliefd. Ik was 13 toen ik mijn eerste liefde Mitchell leerde kennen. Een jaar later hadden we vaste verkering. Het was ware liefde, we zouden voor altijd bij elkaar blijven en later gaan trouwen! In het echt hadden we altijd ruzie... En hij was agressief. Maar ondanks de klappen en de vernederingen bleef ik bij hem. We konden samen alles aan toch? Na een jaar werd ik verliefd op een ander en pas toen ging ik bij m weg.

Vervolgens was ik heel lang verliefd op Sjors. Zoende ik ieder weekend met een ander. Ik had verkering met Jeroen. Soms terugverlangend naar de zekerheid van Mitchell. Ik spijbelde van school, liep weg van huis. Ik kon de scheiding van mijn ouders maar moeilijk accepteren. Ik miste mijn thuis, de veiligheid en de geborgenheid. Het oude vertrouwde. Ik kon mijn nieuwe leven en het nieuwe leven van mijn ouders niet handlen. Ik voelde me zo verloren..! Totally messed up was ik toen ik verkering kreeg met Ryan. Jaloers, bezitterig, hysterisch. Onzeker. Labiel. Toen hij het een keer uitmaakte was ik wanhopig. Ik smeekte, ik stalkte, ik wilde alles doen om hem niet kwijt te raken. En het kwam weer goed. Met de tijd groeide de zekerheid over zijn liefde voor mij. Ik dacht dat ik stabieler was geworden.

En nu 4 jaar later besef ik dat ik weer Lesley nodig had om me over de streep te trekken bij Ryan weg te gaan. En al zijn we nog zo independent zogenaamd, ondertussen blijkt het tegenovergestelde maar weer. Want toen Lesley zijn liefde bij me weg nam, trok hij ook meteen de grond onder mijn voeten vandaan. In plaats van te accepteren dat het over is, denk ik dag en nacht aan hem. Mijn verstand wil hem wel laten gaan, maar mijn gevoel wil zijn liefde that's slipping trough my hands angstvallig vasthouden. En al ben ik iedere dag weg met mijn vriendinnen en ben ik bezig met school en met werk, het is er 24/7. Obsessief? Of gewoon passionele liefde?

De oplossing is natuurlijk zo gevonden: Rebound! In-between-love! But I'm not good in playing games... Als ik een tentamen niet haal, dan baal ik ervan. Word ik gedumpt door een jongen dan lig ik er nachten wakker van. Jong, mooi en intelligent. Maar o zo afhankelijk van hoe het op dat moment gesteld is met de liefde. Misschien is dat wel het probleem. Misschien moet ik maar gewoon een poosje niemand zijn vriendin zijn. Zodat mijn geluk niet meer afhangt van een man in mijn leven. Zelfstandig, onafhankelijk én gelukkig. En ok... misschien dan toch nog passioneel!

Linda Korner

 
Array
(
    [114853] => Array
        (
            [naam] => henniepennie
            [link] => 
            [reactie] => Je eigenwaarde moet opgekrikt worden Lindalu, spiegel je geluk aan jezelf en niet aan een ander! (zeker geen man)Maar daar moet je een poosje alleen = single zijn, omdat te ontwikkelen. Je wordt steeds verstandiger. Sterkte meisje!
            [afbeelding] => 8269
            [afbeelding_id] => 8269
            [afbeelding_name] => zomer 2005 Altea 202.jpg
            [afbeelding_date] => 2005-09-20 20:41:33
            [afbeelding_info] => 
            [afbeelding_filename] => site25_20050920204133_zomer_2005_Altea_202.jpg
            [afbeelding_site] => 78
            [afbeelding_deleted] => 0
            [afbeelding_maker] => 
            [afbeelding_formanswer] => 167974
            [afbeelding_width] => 2288
            [afbeelding_height] => 1712
            [afbeelding_size] => 850967
            [afbeelding_type] => jpg
            [afbeelding_isimage] => 1
            [afbeelding_isextranet] => 0
            [afbeelding_user] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2005-09-20 20:41:33
            [react_date_changed] => 2005-09-20 20:41:33
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 100799
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => LAQ3E3QEP99FQZA
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 114853
            [editable] => 1
        )

)
photo

henniepennie | 20 september 2005

Je eigenwaarde moet opgekrikt worden Lindalu, spiegel je geluk aan jezelf en niet aan een ander! (zeker geen man)Maar daar moet je een poosje alleen = single zijn, omdat te ontwikkelen. Je wordt steeds verstandiger. Sterkte meisje!


*

laat dit veld leeg

Tweets about "#rotterdam"