...maar dat ik 2 weken later, na tientallen telefoontjes en misschien nog wel meer smsjes nog steeds geen enkele reactie gehad te hebben, nog steeds niet over hem heen zou zijn, had ik niet verwacht. En ik ben niet de enige met liefdesverdriet. Ook mijn vriendin Naomie heeft sinds een paar dagen some serious issues met haar grote liefde en ook hij negeert haar verdriet. Ze heeft haar kamer in Utrecht voor zolang het duurt ingeruild voor een plekje bij Mickey thuis in Rotterdam. En tussen de huilbuien door doen we leuke dingen samen. We chillen op Mickey's bed, dat door kluswerkzaamheden in de slaapkamer, midden in de huiskamer staat. De drinken thee bij Constance, gaan naar de stad, naar de film. We praten vooral heel erg veel.

Vrijdagavond loop ik, na een lange saaie bioscoopfilm, huilend van de metro naar huis. Ik vraag me af wat ik, en wat Naomie, nou zo ontzettend fout heeft gedaan dat de jongens ons met opzet zoveel pijn doen. Want ze weten het, ze weten dat ze ons op deze manier helemaal gek maken. Waarom hebben ze er niet genoeg aan om ons hart te breken? Waarom moeten ze er ook nog even extra hard op trappen? Thuis kruip ik met mn make-up nog op en mn tanden niet gepoetst meteen onder de dekens. Het lijkt net of alle energie uit mijn lichaam is verdwenen. Ik heb al zoveel excuses bedacht, zoveel redenen om zijn gedrag goed te praten. Maar er is geen verklaring voor. Ik dacht dat hij verliefd op me was, en nog belangrijker, ik dacht dat hij oprecht was. Waar is die jongen gebleven waar ik het 3 maanden zo leuk mee heb gehad? Maar misschien heb ik hem wel nooit gekend...

Als ze ooit, ooit ook maar iets van liefde voor ons hebben gevoeld. Vriendschap voor mijn part. Genegenheid. Hoe kunnen ze ons dan nu zo kwetsen? Naomie is er al dagen stuk van... Het is gewoon zo laf en zo gemeen! En wij verdienen dit toch niet? Zij zijn onze tranen niet waard! We moeten ze uit ons hoofd zetten en leuke dingen doen, niet aan ze denken en vooral niets voor ze voelen. Er loopt nog zoveel beters voor ons rond. Jongens die niet weg lopen voor hun problemen, jongens die respect voor ons hebben en ons ook op die manier behandelen! En we hebben elkaar toch? Wij slepen elkaar er wel doorheen!

En dan toch, vlak voordat de vermoeidheid het wint van mn verdriet en woede, verlang ik meer dan ooit naar zijn armen om me heen. Naar dat hij voor de deur staat, sorry zegt voor alle keren dat hij me gekwetst heeft, dat hij me belooft dat hij alles zal doen om het goed te maken, zolang hij me maar niet kwijtraakt. Dicht tegen elkaar. Het gevoel dat alles goed komt...

Maar dat zal nooit gebeuren. Het komt nooit meer goed! In iedergeval niet meer tussen Lesley en mij... Waarom kunnen wij niet zo makkelijk ons gevoel uitzetten zoals zij dat kunnen?

Linda Korner