De elegantst geklede vrouwen vind je in Milaan, Turijn en Parijs. In deze steden mogen vrouwen nog vrouw zijn en dat willen ze weten ook. Vinden wij, hier, dat gemak de vrouw dient (lang leve de jeans en sneakers), onze meer zuidelijke zusters weten dat verleiding en charme ook zo hun profijt kunnen hebben. En daar kleden ze zich naar. Mijn oud-collegaatjes in Frankrijk en Italië hebben kasten vol japonnen naar de laatse mode, bijpassende schoenen en tassen, accessoires volop. En, toegegeven, maatje 34 of 36 maximaal.

Eén dag per jaar, op de Dag van de Romantische Muziek, komen bij ons de hoedjes en japonnetjes uit de mottenballen. Dan zijn we met z’n allen ineens even romantisch.

De laatste mode zag ik niet in het park. Het leek meer op een carnavalsoptocht, goedbedoeld en lievig. Outfitjes van kritiekloos gekreukt linnen dat 10 jaar geleden nog had gepast en nu bejaarde lijven omspanden. Kanten parasolletjes bij LauraAshley-gewaden. Verlepte bloemen met knellende schoenen. Mannen met moeizame gezichten, strooien hoed met lint op hun hoofd, hun vrouwen er vertederd naast lopend. Wat deed het er toe..... De dag bracht geluk. Ik zag duizenden bezoekers flaneren, de jachtige tred van alledag vergetend. Ik zag vrienden en kennissen die zich voor elkaar hadden opgetut, ingedutte stelletjes die weer hand in hand liepen.

Ook het ‘Leiden des jungen Werthers’ was vertegenwoordigd, in personen-alleen op bankjes. In gedachten verzonken, denkend aan hun verdwenen romantiek. Ik dwaalde rond. In werkkleding, junglebroek met veel zakken waarin opschrijfboekje, zonnebril, mobiel. Contactlenzenspul en sleutelbos. Baande me een weg door ijdelheid en eenzaamheid. Zien en gezien worden.

Hoorde een a capella koor Franse liedjes vertolken. Zag vanaf de zijkant hoe deze zangers blij waren met een podium voor hun vele repeteren-in-anonimiteit. Daar deden ze het voor: een aandachtig publiek en een warm applaus. Achter het podium stonden de overige koorleden en familie. Een moeder tilde haar kleine kind op en wees: kijk, daar staat papa te zingen. Voor al die mensen. Mooi he? Sommigen achter het podium zongen zachtjes mee, alsof ze me wilden laten zien dat ze er bij hoorden, de woorden van de onbekende liederen ook kenden.

Flarden van blaasmuziek, accordeon, een laatste triller van een sopraan. De muziek drong niet tot me door. Ik dacht aan eigen strooien hoedjes van vroeger. Grote breedgerande hoeden, in de tijd dat ik nog lange India-jurken droeg. En natuurlijk mijn trouwhoed, een paarse. Ik was een hippiebruid. Het kleine hoedje met blauwe bloemetjes dat mijn peutermeisje had gedragen. En de hoed uit Turkije, die beschutting bood tegen de koperen ploert.

De dag van de Romantische muziek..... vandaag hadden we allemaal een podium. De muzikanten, om hun repetities te vertalen in optredens; de bezoekers om te ontsnappen uit de dagelijkse beslommeringen; Rotterdam, om zich eens anders te presenteren dan een werkstad.

Vanavond zou ik terug komen, voor het kaarslichtconcert. Net als vorig jaar. Kleedje, rozeetje. Lief en ik, en wie er met ons mee wilden. In mijn stad, mijn park, mijn romantisch toneel.