Nee, er waren feestjes. BBQ's. Etentjes. TV-avondjes. Nachten stappen met mn vriendinnetjes. Er waren de zwoele zomeravonden met Lesley in Maastricht. Natuurlijk waren en moeilijke momenten, maar over het algemeen ging het goed met me. Ik was hip, verliefd en vooral bezig.

Tot op een woensdagavond... Het zou een rustige week zijn, de week voordat ik op vakantie ging. Lekker, dacht ik, eindelijk een beetje tijd voor mezelf! Ryan kwam die avond bij me eten. Als vrienden. De hele avond was ontzettend gezellig, iets wat eigenlijk meer verwarrend is dan fijn. Als hij even niet oplet kijk ik, nieuwsgierig als ik ben, in zn telefoon. Smsjes! Van! Een! Ander! Meisje! Mijn hart slaat een slag over. Het is zijn goed recht... en ik heb echt geen recht van spreken... Maar leuk is het niet!

Als hij weg is stort ik mijn hart uit bij mijn vriendin Mickey. Huilend! Als ze me weer wat opgebeurd heeft, besluit ik naar beneden te gaan. Ryan vertelde me eerder die avond dat ie me iets zou mailen. En Ryan mailt nooit, dus ik ben dubbel zo nieuwsgierig! Het is een songtekst. "We're looking at each other with our discontented eyes. We're both waiting for that moment to arrive, when things won't be so fucking boring and we're not fighting for hours on end. Why can't it just be like the days we first met. Just like 4 years ago. " Daar komen de tranen weer. " I thought that the heart was just a muscle, how can it possibly hurt this much? I've got so many questions, so many things that we must do. Who will love me when you're gone?" Ik kan mijn snikken niet meer inhouden. Mijn vader kijkt me verbaasd aan. "Mail van Ryan..." piep ik. Ik lees voor wat hij geschreven heeft. "Mis je hem?" vraagt mijn vader. "Jaaaahaaha.." snik ik.. Die nacht huil ik mezelf in slaap.

De volgende ochtend word ik wakker met een zwaar gevoel in mn hoofd. Ik heb een gevoel op mn borst alsof mijn hart letterlijk gebroken is. Iedere gedachte aan Ryan doet me pijn. Hoe heeft het nou zo fout kunnen gaan? Ik verliet Jeroen voor Ryan, 4 jaar lang was hij mijn alles en zelfs nu ik met Lesley ben overheerst Ryan mijn gedachten. It's always been him!

In de uren erna, in de dagen die volgen gaan alle momenten van Ryan en mij samen als fragmenten uit een film door mijn hoofd. Ik denk aan alles wat we hadden. Alles wat ik nu kwijt ben. Ik heb hem gehaat, maar ik heb in mijn leven nog nooit zoveel van iemand gehouden. Ik was van plan mijn vrije dagen te gebruiken om eindelijk eens mijn spullen uit te zoeken. Maar ik huil. Ik huil bij alles wat ik tegenkom. Ik huil nachtenlang. 4 jaar, meer dan 1400 dagen, duizenden herinneringen... Hoe moet het me ooit lukken dat allemaal los te laten? En die ene zin blijft maar door mijn hoofd spoken... Who will love me when you're gone?

Linda Korner