Onze zwerftocht door Sumatra had ons in Bukkitingi gebracht. Vanuit deze plaats zouden we de rafflesia kunnen vinden die juist in deze tijd haar imponerende bloem van een meter doorsnee toonde. En zo geschiedde. ‘Lonely Planet’ , de bijbel van alle backpackers, had waarheid gesproken.

Wat niet in de reisgids stond was de felle anti-westerse houding die er in het plaatsje heerste. Elke ochtend klonk de ophitsende stem van de imam vanaf de minaret. Na de gebeden voor Allah ging de stem een versnelling hoger en vertelde hij van het kwaad dat de Amerikanen in de persoon van George Bush de Islamieten wilde aandoen. De verderfelijke westerse wereld moest te vlam en te zwaard worden bestreden.

Wij probeerden ons te handhaven door te laten merken dat we uit Nederland kwamen en dat we tegen een oorlog in Irak waren. Maar ook Nederlanders waren niet bijzonder welkom, we waren immers de nazaten van de koloniale bezetters.

We besloten snel door te reizen. Padang werd het volgende reisdoel. Als we dan toch oud-uitbuiters waren, moesten we de architectonische erfenis in deze havenplaats maar eens gaan bekijken. Hadden we nog iets om trots op te zijn.

De volgende ochtend werden we bij het hotel opgehaald door een minibusje. Behalve een oud inlands echtpaar gingen er uitsluitend toeristen naar Padang. De chauffeur bekeek zijn reizigers met dédain. Geen groet, nog geen knikje kon er af.

De oude man werd gevraagd naast de chauffeur te gaan zitten, zij spraken elkaars taal. Zijn echtgenote mocht naast mij op de achterbank plaatsnemen, samen met een Zweedse jongen. Op de middenbank zaten mijn man, dochter en schoonzoon. Al snel lieten we Bukkitingi achter ons maar de bedrukte sfeer reisde met ons mee.

Uit de cassetteradio klonken lofzangen op Allah. De chauffeur bleek er een ‘in shallah’-rijstijl op na te houden. Het drukke verkeer had geen invloed op zijn rijgedrag. Inhalen-en-toeteren werd afgewisseld met toeteren-en-inhalen. Er klopte iets niet. De oude man verzocht de chauffeur iets rustiger te rijden, zonder resultaat. Mijn buurman zei zachtjes: "I dont’ like this". Ik kneep mijn man in zijn schouder en keek hem vragend aan. Om beurten verzochten we de chauffeur in het Engels om langzamer te rijden, wat de snelheidsmeter alleen maar deed oplopen.

Ook mijn buurvrouw werd het te bar. Ze zocht contact met mij. In haar gesluierde hoofdje spraken haar ogen boekdelen. Ik pakte haar hand, we keken elkaar aan en zagen dat we niet dood wilden. Wij waren een oude en een iets jongere moeder die wisten dat hun gedeelde lot in de handen van een gek lag.

En toen gebeurde het. Tijdens een inhaalactie reden we recht op een vrachtwagen af die een andere vrachtwagen aan het inhalen was. We gilden het uit in alle talen. Daarna werd de tijd traag. In doodse stilte zagen we de onvermijdelijke botsing aankomen. De vrachtwagen was niet te ontwijken. Hand in hand wachtten mijn lotsvriendin en ik af. Zij moet tot haar God hebben gebeden, zoals ik – die altijd wars van religies en dogma’s was – bad tot de God uit mijn jeugd. "Help ons, laat ons niet doodgaan, niet hier!"

Er moet een superbeschermengel op onze schouders zijn neergedaald. De klap die we allemaal verwachtten bleef uit. Het onmogelijke gebeurde, op luttele centimeters passeerden we de vrachtwagen.

We keken elkaar aan, we huilden, we lachten, ik kuste mijn buurvrouw. Haar God en de God uit mijn jeugd ... Hij was één en dezelfde, wij wisten het.

Daarna richtte de woede zich op de chauffeur, we wilden allemaal zo snel mogelijk uitstappen. De Zweedse jongen was zo geschrokken dat hij in een andere taxi overstapte en zich naar het vliegveld liet brengen. Hij wilde geen dag langer in deze achterlijke streek blijven.

Wat bewoog de chauffeur? Wilde hij als martelaar sterven door het ombrengen van een stel westerlingen? Was hij bereid daarvoor twee oude landgenoten op te offeren?

Twee dagen later ontplofte de bom op Bali. Wij besloten Indonesië te verlaten.