Vrijdag had ik nog behoorlijk van de stad lopen genieten, samen met Zus uit Eindhoven. Door haar keek ik weer even met de ogen van een bezoeker naar alles. Inderdaad, wat was het hier toch leuk. De nieuwste herfstmode hing al in de etalages. Het ijs bij Venezia op de Oude Binnenweg smaakte naar Italië. En ‘s avonds proefden we samen het Zomercarnaval voor. Genoten we van de 4 finalisten die streden om de titel 'Beste Brassband 2005'.

Maar toen Zus weer op de trein was ontsnapte de eerste oprisping. Het voorproefje van het Zomercarnaval..... dat voelde als een laatste hapje dat ik niet had moeten nemen. Omdat ik vol zat, overvol. Met grote, schrokkerige happen had ik het hele zomermenu aan festiviteiten in de stad tot me genomen. En nu brak het me op. Deze holle-bolle-gijsina stond op barsten!

Een reeks boeren volgde. Bùùhhh, daar gingen de Binnenwegmonologen..... Ahp-peltjes, dat was Dunya..... Burperdeburp, Verhalen uit de Droogdok transformeerden tot lucht. Mijn God, het hield niet meer op! De RedBullRace, Strand aan de Maas, Goudkoorts, Slotfeest, Finale schrijfwedstrijd, Camping Rotterdam..... Al het leuks van de afgelopen maanden..... Ik geneerde me voor mezelf. Binnen in mij huisde een ongekende ongemanierdheid. Dat laatste hapje Brassband had ik niet moeten nemen.

Als ik me nou nog tot de zomerfestivals had beperkt. Maar nee hoor, ik had weer zo nodig teveel willen hebben. In mijn eentje had ik een Indische rijsttafel voor 4 personen soldaat gemaakt! Uitgebreid had ik van de menukaart besteld, verleidelijke appetizers en bijgerechtjes had ik niet kunnen weerstaan. Zeilen met De Helena op de Maas, ontmoetingen met allerlei interessante mensen, vliegen in Vriend’s ultralight, picknicken in het Vroesenpark, ontdekkingsreizen door de stad. De snoeptrommel raakte hier toch nooit leeg, in deze heerlijk-verslavende stad.

Ik nam een drastisch besluit. De grote optocht van het Zomercarnaval zou ik aan mij voorbij laten gaan. Mij zou je niet op de Coolsingel zien. Ik bleef zaterdag thuis. Ik sloot me voor alles af. Niet dat me dat goed lukte. Als ik niet naar het carnaval ging, kwam het carnaval wel naar mij. ‘s Middags drongen vrolijke opzwepende klanken mijn huis binnen. In de verte zag ik op het Weena een indrukwekkende friemelende massa blijheid.

‘s Avonds ging ik in retraite. Ik vond rust in een prachtig huis aan de Schie, in een beschutte tuin waar een verjaardagsfeestje werd gevierd. In de zwoele avond keuvelde ik beschaafd met een prettig gezelschap. Het boeren bleef uit. Ik was hersteld.

Toen Lief en ik ruim na middernacht via het weer rustige Weena naar huis reden, zagen we de laatste carnavalvierders naar huis gaan. Schoonmaakploegen veegden het centrum schoon. De gelegenheidsfrituur voor het Hilton hielp haar laatste klanten. Ik kreeg ook weer trek. Wat was het toetje van het Rotterdams Zomermenu ook alweer? Aanstaand weekend stond mijn huis in Monaco aan de Maas, de Dag van de Romantische Muziek kwam er aan en natuurlijk, niet vergeten, de Wereldhavendagen!

Eens een schrok-op, altijd een schrok-op. Ik voelde me letterlijk opgelucht, er was weer ruimte voor de nagerechten van zomer 2005. Nog 4 weekjes, dan kon de R’Uit van juli/augustus de prullenbak in. Dan werd het nieuwe theaterseizoen gepresenteerd. Dan brak de tijd van de ook niet te versmaden winterkost weer aan!