"Front 242, ken je dat? Front 242?", lalde hij met consumptie. Voor me stond een jongeman die duidelijk door zijn gespreksstof heen was.Met onder zijn rechterarm een fles rode wijn en in zijn linkerhand een halfvol glas wachtte hij op antwoord, deinend op het onsamenhangende ritme van anderhalve fles Aldi-wijn.

Wat moest ik zeggen? Dat ik Front 242 een beetje kende en er eigenlijk helemaal niets aan vind en dat ik al die industrial eigenlijk niets vind en dat ik jaren geleden wel een cassettebandje van Ministry had zodat ik in ieder geval wel wist waar ik het over had? Zou het einde van een mogelijk grappig gesprek zijn. Ik besloot om de stoute schoenen aan te trekken en te zeggen dat ik het 'wel een grappig bandje' vond. Er verscheen een gelukzalige glimlach op zijn gezicht waaruit ik alleen maar kon opmaken dat hij de hele avond al heeft rondgevraagd naar de populariteit van "zijn band".

Wel grappig was dat hij moeiteloos in iedere zin zes keer op een verschillende manier Front 242 kon zeggen, maar gemiddeld kwam het eruit als 'vrrrontoefortoe', waardoor het nog sneller ging met zijn wijn. Ik had gelukkig een rood shirt aan, maar toegegeven, het is een vrij lastige bandnaam als je dronken bent. Het kwam erop neer dat hij nergens albums van vrrrontoefortoe op vinyl kon vinden. "Probeer NLstore.nl dan eens, daar hebben zo zo'n beetje alles, cd's, vinyl, én voor een redelijke prijs, veilig en gratis thuisbezorgd!", maakte ik reclame. "Dát zou ik weleens kunnen doen, hoe heette het nou? Holland....?", vroeg hij. "Nee, NLstore", lalde ik met hem mee. Mijn redding kwam bij ons staan en de Front 242-fan besloot verder te gaan met z'n tocht. "Front 242, ken je dat? Front 242?", hoorde ik achter me.

Toen ik een half uurtje later op het punt stond naar huis te gaan werd ik op mijn schouder getikt. "Wat was het nou? Holland.....?", vroeg hij nog een keer. "Nee, NLstore", antwoordde ik wederom.

Array
(
)