Rotterdam, zondag 17 juli, 23:59 uur.

Moe van een lang weekend feesten, gecompenseerd door twee rondjes hardlopen om de Kralingse Plas, stap ik mijn bed in. Ik moet er tenslotte om half zeven al weer uit om de huur van mijn ‘penthouse’ in hartje Crooswijk te gaan verdienen. Ik knip het licht uit en evalueer de afgelopen dagen in mezelf: uit eten bij De hemel op aarde (+), strand aan de Maas (-), shop till you drop (+), strand aan de Maas (+/-), Camping Rotterdam (-, want te drukke Stille Disco), hardlopen (+, want nieuw pr). Het leven kan slechter denk ik, terwijl ik me omdraai en op zoek ga naar de slaap. Dan gebeurt het..

Een hard, schuivend geluid vult mijn donkere kamer. Meteen zit ik rechtop in bed. Ik spits mijn oren en kijk naar mijn half geopende ramen, wat weinig zin heeft als er nog gordijnen voor hangen. Even is het stil, maar dan hoor ik het weer: een hard en schuivend geluid, alsof iemand dakpannen aan het reorganiseren is op dit onchristelijke tijdstip. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. De deur naar mijn balkon heeft de hele dag opengestaan, ook toen ik net de deur uit was. Er zou toch niemand binnen zijn gekomen? Met mijn hand graai ik onder mijn bed, op zoek naar iets zwaars. Ik vind een halterschijf van drie kilo, wat me op dat moment de beste bescherming lijkt die voorhanden is. Als een held op sokken stap ik uit bed en sluip door mijn eigen slaapkamer richting het raam. Buiten is het nu doodstil. Ik haal een keer diep adem, hef mijn rechterarm met de schijf omhoog en trek met mijn linkerarm het raam met een ruk wijd open. Links: niets. Rechts: niets. What the f…? Ineens hoor ik een klagend geluid waarvan ik schrik maar dat me tegelijkertijd opgelucht doet ademhalen. Een zwarte schim beneden me stelt me verder gerust; dit is geen inbreker, dit is een kat verdwaald in de dakgoot.

Het arme beestje kijkt met zijn grote, fonkelende ogen in mijn verbaasde gezicht, en heft een klagend gemauw aan. ‘Je liet me schrikken vriend’, mompel ik, terwijl ik me strek om het beest uit zijn vreemde verblijfplaats te bevrijden. Na een minuutje ‘poes poes poes’ te hebben geroepen, is hij dichtbij genoeg om hem binnen te halen. Ik trek snel wat kleren aan, haal de kat onder mijn bed vandaan en loop naar de buurvrouw, die ongetwijfeld blij zal zijn een van haar twee black beauty’s weer in huis te hebben. Als de deur opengaat kijk ik echter niet in het opgewekte maar verbaasde gezicht van de buurvrouw, wat ongetwijfeld veroorzaakt wordt door het tijdstip waarop ik haar lastig val. Trots toon ik haar de kat en terwijl ik hem wil overhandigen, zie ik twee zwarte katten tegen haar benen aanschuren. ‘Niet van mij’, hoor ik. Fijn, daar sta je dan: half een ’s nachts met een wildvreemde kat in je handen.

Gelukkig is mijn buurvrouw de beroerdste niet en besluit samen met mij op zoek te gaan naar de rechtmatige eigenaar. ‘Even denken hoor’, zegt ze. ‘Naast jou wonen die Joegoslaven, die hebben alleen een hond. Bij die Chinezen naast mij heb ik ook nog nooit een kat gezien – ja, op de barbecue misschien’, grapt ze. We lopen de trap af naar de etage onder ons, zij met een sigaret in haar hand, ik met een zwarte kat. ‘Deze mensen zijn op vakantie, maar hebben volgens mij ook geen kat’, vertelt ze vrolijk verder. Ik zeg niets omdat ik niet wil toegeven dat ik al vier jaar langer dan haar in dit gebouw woon, maar geen idee heb wie er verder nog wonen. ‘Hier woont Shelly, die heeft geen kat want die heeft een parkiet. Maar misschien weet zij van wie ie is’, terwijl ze zonder schroom op de bel drukt van de donkere woning. Na een minuutje springt het licht aan en verschijnt Shelly, in een (te) weinig verhullende luipaardpyama, in de deuropening. Na een korte briefing heb ik er een nieuwe bondgenoot bij. ‘Hij is vast van Hans en Coby, van de portiek hiernaast’ oppert Shelly. Natuurlijk, Hans en Coby, dat ik daar niet aan gedacht heb denk ik bij mezelf, geen flauw idee hebbende wie dat zijn.

Zo loopt er om kwart voor een ’s nachts een bonte stoet door de Goudse Rijweg. Voorop loop ik, met de angstige kat stevig tegen me aangeklemd. Na mij volgt mijn buurvrouw, die op haar blote voeten haar zoveelste sigaret probeert op te steken. Als laatste volgt onderbuurvrouw Shelly, die in haar luipaardpyama met bijpassende slippers flaneert alsof ze op de boulevard van Marbella loopt. Aangekomen bij Hans en Coby (wie kent ze niet?) gaat het ineens erg snel; ze zijn blij dat de kat terug is, al krijg ik de indruk dat ze hem (nog) niet eens kwijt waren. Mijn buurvrouwen vertellen om beurten dat ik degene ben geweest die het beest heeft ‘gered’, en bescheiden neem ik de credits in ontvangst. Na een ferme handdruk en de belofte dat ik binnenkort ‘een bakkie kom doen’ – een belofte die ik daarna ook nog aan Shelly moet doen – kan ik eindelijk terug naar bed. In een uur tijd heb ik meer mensen uit mijn straat leren kennen dan in de voorgaande vier jaar. Elk nadeel heb z’n voordeel, nietwaar?

Het is half twee als ik mijn ogen eindelijk dicht doe. Ach, gelukkig is de koffie op mijn werk goed te drinken..