Daar aan de waterkant

Sinds mijn eerste keer op Camping Rotterdam vond ik het op zaterdag 16 juli tijd voor mijn tweede bezoek aan de camping.

Al vroeg dacht ik laat mij alvast een bezoek brengen aan de Camping en de sfeer ruiken nu het nog licht is, dus ik zet mijn wandeltocht in van Crooswijk naar Noordereiland.

Wanneer ik aankom zie ik de bewaker en een vriendin van hem welke mij en twee vrienden aanzag voor coke gebruikers en vreselijk irritant zaten te doen.

Ik kijk de dame aan en maak een opmerking van ‘hoe vind je mijn puppillen nu staan?’.

Ze zegt niets maar kijkt me wel strak aan, alsof ze zelf iets weg gesnoept heeft.

Ik maak een kort rondje over het terrein en vind het vreselijk saai, al die mensen die de dag ervoor zo dronken en leuk waren zijn nu stil en saai.

Waar blijft de muziek?

Waar blijft de gezelligheid?

Waar blijven jullie nou?

Gezien de saaiheidgraad ga ik bij twee vriendinnen van de patatkraam zitten om daar lekker een tijdje door te brengen tot de KaraOké show begint.

Veel mensen denken dat je wel heel stom en dronken moet wezen wil je daaraan meedoen, maar het tegendeel is waar.

De mensen waren op enkele na niet zo heel dronken toen ze eraan mee gingen doen en dat maakte het misschien extra leuk.

Na een lange avond vol karaoke was het tijd voor de winnaars, de laatste dames wonnen zowel de troost, derde als tweede prijs. De glans en de leuke presentatie gedurende de show was er voor mijn gevoel direct af.

De twee dames vonden het uiteraard geweldig, maar waren zij echt beter als het groepje jonge meisjes die goed meezongen? Misschien had Gea toch de jonge meiden een prijsje moeten geven. Haar eigen Brammetje werd eerste en dat had hij niet verwacht, hij had het echt niet verwacht maar daar kon hij niks an doen.

De avond is veel meer dan karaoke en het is daarom ook tijd voor de enige echte Donna Lynton. Meer dan 150 mensen verzamelen zich op de vloer om te dansen.

Al rondkijkend valt mijn oog op twee geweldige dansende mensen, die ik dan vraag of ik enkele vragen kon stellen aan ze.

Wanneer ik met Quirine (v) en Sil (m) buiten aan de campingtafel gaat zitten, wil ik ze niet te lang ophouden en probeer zo kort mogelijk te houden.

Mijn vraag aan Quirine luidt hoe zij erop kwam op naar Camping Rotterdam te komen en hierop antwoordt ze: “Ik hoorde van een vriendin dat het vorig jaar enorm leuk was en daarom heb ik me voorgenomen dit jaar ook te komen. Ik ben dan ook vanaf dag 1 hier geweest.

Dezelfde vraag stel ik aan Sil en hij antwoordt: “Ik heb het via via gehoord, “van zijn zus roept Quirine erdoorheen” maar het is voor mij zeker niet de laatste keer geweest.”

Mijn volgende vraag is een sfeervraag en daarop antwoordde ze beide dat de sfeer heerlijk en geweldig is, ze vinden de beveiliging niet te streng en je kunt doen en laten wat je wilt mits je niet te ver gaat. De mensen zijn ook leuk en je kunt hier heerlijk dansen.

Vanwege de vloeiende bewegingen en mooie manier van dansen vielen jullie mij op, hebben jullie dit geleerd op een dansschool, aldus mijn derde vraag? Hierop antwoorden ze alle twee dat ze geen danslessen hebben genomen maar dat ze eigenlijk hebben leren dansen in het uitgaansleven.

Ik bedank ze netjes na deze vraag en ze snellen zich weer naar de dansvloer om de laatste nummer van Donna Lynton te horen om daarna zelf het podium te mogen betreden voor een karaoke song.

Na Donna Lynton, is het tijd voor Erik Dikeb en na enkele sfeer nummers gaat hij voor mij volledig de mist in met het liedje Kentucky Fried Chicken en de Pizzahut…..Mc Donalds.

De mensen in de zaal dachten daar anders over en deden lekker mee, maar Dikeb maakte het niet veel later goed door een nummer van André Hazes te zingen, Geef mij je angst.

Na even gezongen en sfeer gemaakt te hebben die niet op papier is te zetten is het tijd voor de stille disco en maak ik mij stilletjes uit de voeten en ga naar het punt bovenaan waar de verhalen vertellers zijn.

Ik hoor werkelijke onzin verhalen en verhalen die waar kunnen zijn maar waar je toch aan twijfelt. Ik luisterde aandachtig naar de verhalen tot het vuur bijna gedoofd was en de kind weer naar boven kwam in mij. Vuur ik hou van jou!

Ruim een uur heb ik samen met een grote groep gezellige mensen boven gezeten en hebben we met zijn allen genoten van het heerlijke vuur.

Het is tijd om weg te gaan en de twee-meter-en-nog-iets bewaker vraagt daar samen met zijn collega netjes om.

Het mooie vuur blijft aan, het houdt nu alleen niemand meer warm.

Karim Khaoiri