Eerst kwam de cry, daarna werd alles slow&sweet.

Om vijf uur vanochtend doorkliefde een schreeuw de stilte. Het klonk als de donder van een onweer dat het drukkende weer moest klaren. Ik werd er wakker van. Buiten was het al licht. Rauwe klanken rolden onverstaanbaar over straat. Kat deed binnen vrolijk mee. Dement als hij is reageerde hij alsof hij een krolse soortgenoot hoorde. Wat was er aan de hand? Moest ik de politie bellen?

Twee dronken jongens hadden ruzie. Natuurlijk over een meisje. Het meisje was nergens te bekennen. De ruzie ging dus eigenlijk nergens over. De kemphanen stonden tegenover elkaar op de trambaan. Wild zwaaiend met hun armen. Wild zwalkend op hun benen. Ik hoorde de beat van hun ruzie. Er waren geen omstanders, alleen één toeschouwer. Ik.

Toen hun kelen schor werden en de argumenten verzandden was het over. In gedachten wees ik de winnaar aan. Dat was de jongen met het mooiste zomerverwijt. "Ach, jij, jij met je stomme roze overhemdenshirt." Ik had het hem zeker vijf keer horen zeggen. Terwijl zijn tegenstander niet eens een roze hemd aan had! En wat was in hemelsnaam een overhemdenshirt?

Ik zocht het gezelschap van www.antenne. Ja hoor, ook hier overheerste het zomergevoel. Lin voorzag haar commentaren ineens van kusjes, 11-in bleek heftig in love en Kroontjespen had een koosnaam gekregen. Kroon..... Croon, Crooner..... Summertime and the livin’ is easy. Femke kreeg te maken met een onhandige jongen; Camping-krant schreef over meest erotische zoen en danslerares die leerling verleidde.

Wat zou vandaag voor mij in petto hebben? Gewoon: zwarte koffie, croissantje met honing, krantje kopen, zaterdagmarkt?

Fruit, veel fruit zou ik kopen. Ik wilde aardbeienijs maken, met kersenoorbellen lopen en ’s avonds tropische cocktails shaken. Van ananassap, kokos en wodka. Love&Passion. Zag de dag al helemaal voor me.

Ik ging naar de markt. En zocht rijpe ananassen uit.Ineens klonk het naast me: "Pas op, vrouwtje, ze prikken!" Ik draaide me om en keek in de spiegelende glazen van een zonnebril die hoorde bij een gebruinde zestigplusser. Nu hij mijn aandacht had ging hij verder. "Ananassen hebben stekels, doe je voorzichtig! Ik heb altijd ananas in huis, voor onder de cactussen."

Ja hoor, ik had er weer één aan m’n rok hangen. Een verhalenverteller. Dat was leuk! Hij vertelde verder. Dat hij helemaal gek was van Mexico. Omdat het daar gezellig was. Omdat de mensen daar elke avond muziek op straat maakten en met elkaar dansten. En omdat de vrouwen daar echte vrouwen waren. Vrouwen zoals ik.

Het was even stil. Veelbetekenend keek hij mij aan. ‘Zomerhormonen’, flitste het door mij heen. ‘Ouwe mensen hebben ook zomerhormonen.’

Nu liet hij zich van zijn machokant zien. "Hee, deze dame is aan de beurt. Mag ze haar ananassen even afrekenen?" Hallo! Alsof ik niet voor mezelf kon zorgen!

Ik draaide me van hem af. Maar hij kwam terug. Alsof we een salsa dansten in de drukte van de markt. "Toen mijn vrouw vijf jaar terug overleed ben ik voor mezelf gaan zorgen. Gaat goed hoor. Koken kon ik al, ik ben kok geweest. Maar de gezelligheid hè, dat mis ik. Daarom ga ik steeds naar Mexico. Daar wil ik gaan wonen. Omdat ik Spaans spreek; eigenlijk ben ik Spanjaard." Ondertussen betaalde ik. Zei, dat ik verder moest. Dat hij gelijk had; Mexico was een heerlijk land.

Hij begreep me. Deze dame was niet alleen. Hij wierp mij een kushand toe en beende weg. Vol hormonen, op zoek naar zijn zomergevoel.