Niet dat de grote namen aanwezig waren. Nou ja, eentje. Mijn eigen Lief. Maar die is van de tennissport nooit rijk geworden. Alleen maar fit.

Zo’n 100 dames en heren deden vanaf 2 juli hun uiterste best om in single, dubbel of mix in de finale te komen. In de feesttent naast het clubgebouw was het een drukte van belang. Kijk, hier ging het om het bourgondische tennistype. Daardoor, en uitsluitend daardoor, waren ze op Wimbledon nooit aan de bak gekomen! Kelen werden gesmeerd, snacks gingen als zoete broodjes over de bar en de prima daghap was elke dag uitverkocht.

Gisteren was het zover. De dag der finales. Voor mij een dag van in het zonnetje zitten en toeschouwen. Voor Lief een dag van ook in het zonnetje zitten en – aan het einde van de dag - in groep 8 de finale van de heren dubbel spelen. Het hele assortiment wedstrijdmentaliteit trok aan me voorbij. Fanaten en ballenbijters, intimideerders en gezellie-spelers, zelfs een enkele valsspeler was van de partij. Dat maakte het toeschouwen leuk!

Zelf had ik graag een prijs voor de beste imitatie willen uitreiken. Aan een meisje dat qua uiterlijk totaal niet op Maria Sharapova leek maar perfect haar gebaartjes na deed tijdens een wissel. Even op de bank zitten, de handdoek pakken, het racket controleren, bedachtzame slokjes uit twee verschillende flesjes, dan zorgvuldig bestudeerde concentratie. Ook haar verdere entourage klopte. Er was een coach, die eigenlijk haar moeder was maar vandaag even niet. Die moeder riep steeds maar dat ‘ze’ het kon, dat ‘ze’ zich niet gek moest laten maken en dat ‘ze’ haar eigen spel moest blijven spelen. ‘Doorslaan, doorslaan, maak je slag af!’ Daar zou ik persoonlijk nou helemaal gek van worden!

Plechtig nam ik me voor om Lief helemaal niet aan te moedigen. Waar nodig zou ik hem een woordeloos 'yes’-gebaartje laten zien, een trotse glimlach of een stiekeme knipoog zenden. Beheerst zou ik de perfecte fan zijn, hoewel ik natuurlijk wel wat meer uitstraling moest tonen dan die stijve Lucy van Tim Henman! Hij moest het zonder I LOVE LIEF     t-shirt doen, mijn support kwam van een strak topje met tennisracketprint.

Eindelijk was het zover. Twee uur later dan gepland betraden mijn kanjer en zijn dubbelpartner het gravel. Langs de baan: drie fans voor de tegenpartij en ik. De dames naast mij babbelden dat het een lieve lust was. Ze dronken witte wijntjes en hadden het over het North Sea Jazz Festival. Dat was hartstikke gezellig. Die fan-rol was eigenlijk ook best wel moeilijk vol te houden. Voor ik het wist zat ik lekker mee te beppen met die-van-de-tegenpartij. Maar ik had ook oog voor de inspanning van Lief, zijn beruchte effectballen, zijn mooie strakke slagen, het zweet dat langs zijn hoofd gutste. Hier ging het om een 'gezelligheid-eerst'- partij met serieuze boventoon. Het werd een twee-setter. Met een overwinning voor de tegenpartij. Daar moest op gedronken worden! In optocht liepen we naar de feesttent. Hoera, bier en bitterballen. En een prijsuitreiking. Ook voor Lief. Met mijn hartelijke dank aan