Op het moment dat ze besloot de opleiding tot verpleegkundige te gaan volgen had ze één ding met Florence Nightingale gemeen. Toen Florence haar ouders vertelde dat ze iets waardevols voor anderen wilde gaan doen in plaats van salonfähig gemaakt te worden, barstten de ouders in woede uit en werd het zusje hysterisch. Gelukkig bleef de woede voor hààr beperkt tot een vader die behoorlijk de pé in had. Zijn dochter hoefde niet te werken! Dat was nergens voor nodig. Haar moeder had meer begrip, ze was zelf tot haar huwelijk verpleegkundige geweest. Bloed kroop nu eenmaal waar het niet gaan kon. En verzorgen ging haar goed af, dat had ze in haar jeugd ervaren. Dus werd de opleiding tot verpleegkundige het alibi om haar ouderlijk huis te verlaten.

Het werd Rotterdam, op voorspraak van een tante die ziekenhuisconnecties had. Amper 17 lentes groen ging ze op kamers. Niet in het zusterhuis, dat hoefde niet. Uit het zicht van thuis nam ze zelf de verantwoording voor haar leven. En dat leven was leuk, eind jaren 60. De tijd van ‘make love, not war’. De tijd van feesten met de studenten in Kralingen. Vriendinnen die bij haar bleven slapen omdat ze na tien uur ’s avonds het zusterhuis niet meer inkwamen. Eén jaar was ze weg uit Rotterdam, om in het buitenland te werken. Na terugkomst begon ze aan haar carrière in de nacht.

Waarom ze gekozen heeft voor een omgekeerd leven? De vraag is haar al vaak gesteld. ’s Nachts werken geeft vrijheid. Ze slaapt toch niet de hele dag?! Ze heeft haar perfecte ritme gevonden. Werken van 23.00 – 07.30 uur. Daarna is de dag aan haar. Meestal doet ze rond 12.00 uur een schoonheidsslaapje. Ze slaapt zoals het uitkomt. Bij mooi weer kan dat best op het strand zijn. ’s Avonds voor het werk naar de schouwburg? Geen probleem.

Twee vriendinnen had ze overtuigd. Waren ook nachthoofd geworden. Deden ze met z’n drieën leuke dingen. Eén is er inmiddels overleden, de ander trouwde en kreeg kinderen. Is nog steeds haar beste vriendin.

Wat een Nacht-coördinator precies doet? Ze lacht. "Dat is een duizendpoot! Die doet alles in het beddenhuis." Natuurlijk zijn er de patiënten. Verpleegtechnische handelingen, spoedeisende hulp. Daarnaast is ze verantwoordelijk voor verplegend personeel, het begeleiden van leerlingen, kennisoverdracht. Maar ook voor logistiek en veiligheid. Kelder ondergelopen? Dan bellen ze haar. Soms moet ze bemiddelen bij conflicten. De stilte van de nacht noodt ook tot vertrouwelijke gesprekken, momenten van extra aandacht en zorg voor de zieke.

Samen met een klein team collega’s, (leerling)verpleegkundigen en artsassistent, waakt ze en is ze paraat. Mèt een gezonde dosis paranoia, om scherp te blijven. Dat adviseert ze nieuwe lichtingen ook altijd. Om nooit op de automatische piloot te gaan, klakkeloos aan te nemen. Iedereen kan immers foutjes maken?

Ze denkt even na als ik haar vraag of je van mensen moet houden om dit werk te kunnen doen. Dan zegt ze: "Ja, natuurlijk! Maar..... er zijn wel eens van die dagen! Dan gaat de deur op slot en de stekker uit de telefoon. Dan hoeft het even niet van mij." Patiënten zijn egocentrischer geworden, gewelddadiger. Er worden onterechte rechten geclaimd. ‘Discriminatie’-roepers denken zo sneller hun zin te krijgen. Drugsgebruikers zijn met hun grillig gedrag het moeilijkst, onbereikbaar. Sinds ze een paar keer telefonisch is lastig gevallen schermt ze haar privéleven angstvallig af.

Toch blijft het werk boeiend. Er wordt gelukkig ook heel wat gelachen. Het vertedert haar als ze jonge mensen hun eerste, soms wat zoekende, stappen in de medische wereld ziet zetten. Waar nodig reikt ze haar hand-vol-ervaring.

Bang voor de dood is ze niet. Wel voor de wijze waarop.Ze kent de mens in al z’n kwetsbaarheid. Het proces van ontkenning, angst, berusting. De laatste zucht. Het leven is onvoorspelbaar en snel. Het heeft haar geleerd te doen waar je zin in hebt, op tijdstippen dat het mogelijk is. Ze heeft veel gereisd. Het leven heeft zo veel te bieden. Tegenwoordig ziet ze 18-jarigen als oude vrouwtjes huisje-boompje-beestje leven. Waarom! Het kan zomaar voorbij zijn. En er is toch niks ergers dan een leven van gemiste kansen? Daar verzuur je van!

Nog een jaar of tien, dan zit het er op. Dan wordt ze weer gewoon een dag-mens. Dat zal wel even wennen zijn, dat wel!