Vicky en ik fietsen het Lloyd-kwartier op. Tsjonge, wat is het hier veranderd! Hier was toch de Muller-pier, het troosteloos restant van een bedrijvig verleden?

Een pakhuis in ernstige staat van verbouwing , omringd door architectonische hoogstandjes geven een indruk van het nieuwe Rotterdam, waar water op een nieuwe manier wordt gecombineerd met wonen en werken en waar mooie dingen uit het verleden worden gekoesterd. Hier is geen sprake van oubolligheid, maar van een aantrekkelijke mix.

We stappen af bij de oude Schiecentrale. In de enorme zaal heerst een aanstekelijke drukte.

Voor een podium met een groot beeldscherm zoeken we een plekje, benieuwd wat er komen gaat.Vicky praat me bij: "Dit is het slotfeest van Koorts, de grote Rotterdam-manifestatie. Hier komen de deelnemers aan een songfestival voor ouderen en ook nieuwe muziek en rappers." Een beetje sceptisch kijk ik haar aan: "Fijn, precies mijn genres."

Na de gebruikelijk aankondigingen neemt een reusachtige zwarte man in een wit pak de microfoon en warmt de zaal op met een goed gezongen ‘celebration’. De zaal wil wel meedoen en al snel deint iedereen mee op de muziek.

Dan gaat een man van mijn leeftijd een lied zingen. Maar wat doet die jonge Marokkaan erbij? Vol verbazing merk ik dat met wat wringen een ballade over de liefde door een oudere man prima te combineren is met een rappende jongeman over zijn verloren liefde.Een Kaap-verdiaan zingt over heimwee met een jeugdkoortje vol blonde koppies.Een Chinees echtpaar zingt een mooi muzikaal lied met een achtergrondkoor van hollandse volwassenen, die geen syllabe begrijpen van wat ze zingen.

En zo gaat het door. Steeds wordt het oude met het nieuwe gemengd. Jong met oud, donkere allochtonen met witte inlanders. Een bevallige dame (Kralingen?) zingt in het Frans Aisja, omringd en begeleid door Marokkaanse jongeren. Een oudere Surinaamse, in kota missie, zingt een traditioneel nummer over moeder aarde en slaat daarbij hard op de drum tussen haar knieën. Ze wordt begeleid door een jonge Suri-rapper die in zeventien stappen zijn leven uit de doeken doet.

Twee uur lang maakt iedereen met iedereen muziek, sommigen wat onwennig, zo hadden ze nog nooit hun lied gebracht, anderen vol overgave, geboeid door het nieuwe, het andere.

Klap op de vuurpijl is een Turkse man met een klassiek snaarinstrument, samen met opnieuw een rapper. De Turkse zang klinkt altijd schitterend, maar doorgaans versta ik er geen woord van. Nu heeft deze man een lied in het Nederlands gecomponeerd, en de zaal gaat plat: "Waarom zijn wij uit elkaar gegaan?" De rapper vult aan met zijn Weltschmerz. Een kwartier lang brult de zaal het refrein mee.

Aan het slot zijn wij allen Rotterdammers en dat willen we weten ook.

Applaus voor de organisatie, voor de dirigent, die klein en corpulent, topsport bedreef door te zingen, te musiceren en de boel in het gareel te houden.

Het nieuwe Rotterdam, gecombineerd met deze nieuwe manier van samenleven, heeft een prima toekomst!