Komt het door de prachtige corsages waar iedereen mee loopt? Er zijn alleen maar blije gezichten. Vertrouwde gezichten, AntenneRotterdam-gezichten. Voelt een beetje als eigen. De Familie Koorts. Kijk, daar is onze ‘beste neef’ Rini, en daar loopt ‘nichtje’ Carolien. Stralend. Weten zij wel dat er vandaag iets wordt afgesloten? Dat is toch eigenlijk niet leuk?

Voor ons neemt een Surinaamse mevrouw plaats. Ze draait zich om en begroet me hartelijk. "Hallo zeg,hoe gaat het met jou! Alles goed?" Overrompeld door haar enthousiasme reageer ik even enthousiast terug: "Halllloooo! Ja, prima. En moet jou? Ook alles goed?" Toch zit het me niet lekker. Ik hou niet van doen-alsof. Ik tik haar op haar rug. "Kan het zijn dat we elkaar voor iemand anders hebben gehouden?" Grote ogen staren me aan. Op het filmdoek is Carolien net te zien. Buurvrouw kijkt van links naar rechts. Of ik dan niet.... ach, nee! Ze dacht dat ik Carolien was! Best begrijpelijk, we hebben allebei een overbite. Lampje! Daarom word ik de laatste maanden op straat regelmatig door volslagen onbekenden gegroet. En ik maar denken dat Vicky’s star snel rijzende was! Om de situatie nog wat te redden, zeg ik Buurvrouw dat ik haar toch wel ergens van meen te kennen. Ze geeft me een stralende lach. Misschien van de bühne, hoor! In 2001 deed ze mee aan het seniorensongfestival!

Een overdonderend programma snoert ons de mond. Wat zet de wereldkeuken weer een heerlijk menu op tafel. En wat ben ik toch een sentimentele donder! Die samen muziekmakende en zingende mensen ontroeren me. Al die exotische combies, jong/oud – rap/bariton – caboverde/blondekoppies. Hier hadden de doemdenkende politici bij moeten zijn! Wilders, jongen, denk niet zo zwart wit. Hier is het feest met zwart en wit en alles wat er tussen zit.

Met Buurvrouw en haar dochter swingen en lachen we. We klappen en zingen. "Waarom ... ben je bij me weggegaan?" En tot slot: "Allemaal Rotterdammers....".

Dan is het voorbij. Echt voorbij. Waarom zijn leuke dingen nooit chronisch? Deze koorts wil ik houden! Morgen ga ik naar de Koortsboom in Overasselt, ik hang er mijn corsage in en doe een wens: dat deze koorts voor eeuwig is!

Buurvrouw en ik kussen elkaar gedag. Dat we elkaar hopelijk nog eens zien! Ze vraagt mijn kaartje. Voor als ze een feestje geeft, dan belt ze me. Graag! Dag nieuwe vriendin!

Buiten is het nog licht. Onder een feestlucht van oranje-lila flarden fietsen Lief en ik naar HNY. We kiezen voor een exotische combi: bitterballen en koude kreeft, wulken en bier. De kelner kijkt ons verbaasd aan. Weet hij veel! We hebben gewoon nog steeds een beetje Koorts.

P.S. Wil je ook een wens doen bij de Koortsboom? Kijk op: www.geschiedenisbus.nl/geldersgoed/onderwerpen/032_koortsboom.htm