Eerst naar de bar, dorst lessen voor we ‘m krijgen. Dan naar voren, links vooraan, bij de jongen van het geluid. ‘Not James Dean’ is aan de laatste nummers bezig. Vrolijk, Beachy, Latin. Koperklanken die blij maken. Twee meisjes oefenen salsapasjes. Steeds sneller gaat het. Hun blote buiken bewegen ritmisch op de muziek. Hoge witte laarzen met spitse punten tegenover groene sneakers. De meisjes wapperen met hun haren en kijken in het rond. Zien jullie hoe we dansen? Zien jullie hoe mooi we zijn? Hol-land Hol-land danst niet mee. Nog te vroeg op de avond. Er worden wel aanloopjes genomen, hier en daar ritmisch tikkende voetjes en heupknakjes. ‘Not James Dean’ doet z’n best, aan hun swingende stijl ligt het niet. Wij maken vakantieplannen. Costa Rica? Cuba? Mijmeren over muziek op intieme dorpspleintjes, mensen met door de zon verweerde gezichten, tropische nachten.

Smaakt naar meer, doe maar twee bier. Laatste nummer. Applaus. WooHoo, Okay!

Hugo pakt de microfoon. U-Turn is vanavond niet onder ons. Vraagt het publiek te blijven, band-alternatief is veelbelovend. Wisseling van de wacht over een kwartiertje. Dan zullen we het zelf horen. Iedereen blijft. Meisjes van salsapasjes maken een praatje met twee van de ‘Not James Dean’-sen.

Grijze-mannen-alleen, vanavond een stuk of vier, staan strategisch verspreid. Grijze-vrouwen-alleen zijn er niet, nooit. Eén van de mannen heeft geluk, hij raakt in gesprek met een leuke meid met prachtig lang haar. Zij wuift zichzelf koelte toe met een waaiertje. Greyh geniet er van mee.

Dan is het podium voor de Leslie Nielsen Band: Saulle de Jonge, drums, Michael Coomans, gitaar en Niels Spee, hammondorgel. Groovy, meer dan groovy. Links in het café is de wand bekleed met mensen die op de houten rand een zitplaats hebben gevonden. Voor uitzicht op een proces. De gitarist is nieuw in de band, de jongens zijn gespannen. Hoe gaat het samenspel, voelen ze elkaar voor publiek goed aan?

De bezieling komt van Niels, vanachter zijn hammond stuurt hij de jongens aan. Ongesproken woorden, signalen: ‘Jij solo? Go for it, again! Nu ik, dan met z’n allen. Laatste maten, stop.’

En ze krijgen het voor elkaar. De zaal in de ban van de band. Ze vangen mij. Ik, die zo houd van mensen kijken. Mijn blik dwaalt niet meer af. Gehypnotiseerd kijk ik naar Niels, Saulle en Michael. Nu wordt er gedanst! Ik zit gevangen tussen wandklevers en een tafeltje. Naast me zit een onbeweeglijk stel. Als twee wassen beelden, zwart en wit. Nog geen vingertje tikt er met de muziek mee. Ze spreken geen woord met elkaar. Ik wil bewegen, dans op mijn halve vierkante meter stoel. Mijn god, laat de tijd langzaam gaan! Maar nee, de tijd vliegt. De toegift overtreft alles. Wij klappen en fluiten op onze vingers en moedigen aan. Dan is het over. Drie stralende jongens weten dat het goed was. De beurt is aan Dj Steven de Peven. Zijn platenkoffer staat uitnodigend open. Goed voor fun tot diep in de nacht. Heel veel later loopt het zwart/wit-stel voor me op straat. Armen innig om elkaar heen geslagen. Zij tegen hem: "Wat was het goed, hè?" Yeh!