Poepchique liep ik over de catwalk met m’n allermooiste loopje ever! Ik straalde en de kick die ik voelde ging door merg en been. Ik wilde nog een keer en daarna nog wel een paar keer. Ik kreeg veel feedback van mijn eigen uitgekozen publiek bestaande uit 8 fijne, luidruchtige,overdreven mensen. Mijn oma was van de partij, mijn ouders, broer en 5 vriendinnen. Staande ovatie valt dan ook bij dit publieksoort niet weg te denken! De reden dat ik zoveel mensen bij me had zal ik jullie even haarfijn uitleggen... Er werd op school verteld dat  iedereen maximaal 10 kaartjes kon kopen voor de avondshow. Toen ik op een middag dacht even kaartjes te gaan kopen zo’n 10 stuks á 5 euro per stuk kreeg ik toch zo’n zuur antwoord terug van de baliemevrouw. ‘Ja’ zegt ze, ‘ze zijn op’. ‘Op’ vroeg ik verontwaardigd? ‘Hoe kan dat nou als iedereen recht op 10 kaartjes heeft.’  ‘Jaaa’ zegt ze en brabbelde nog iets over had je maar eerder moeten zijn en gooit d’r administratie raampje met een knal dicht. Wraak nemen op haar, op de school, op de manier waarop dingen gaan op m’n school? Hoe doe ik dat…? Ik was zo zuur geworden van haar manier van doen, dat ik op iedereen zat af te geven. Een jongen uit me klas die ook teleurgesteld was zei tegen me dat hij nog wel een kaartje had die ik mocht lenen om hem eventueel te vervalsen. Van dat idee werd ik niet echt opgewonden aangezien er een stempel opstaat van de school + adres die niet te kopieren of scannen valt.

De volgende dag wilde ik mijn onderwijskaart in gaan leveren bij die oh zo  vervelende balie. Kloppen, harder kloppen ik hoorde niks en besloot om zelf  het raam dan maar te openen en me onderwijs kaart naar binnen te smijten. Je gelooft het niet maar ik zie daar een prachtige stempel staan. Hij gaf me het gevoel alsof het geen stempel maar de mooiste diamant van de wereld was. Pikken, jatten, roven dat ding en vlug een beetje.  Als een echte dief ging ik te werk, even kijken of de kust veilig is en huppetéé dat ding pakken. In m’n tas, lekker diep en weg lopen alsof me neus bloedde. Ik moest gillen van mijn illegale daad en nam mijn homo-vriendje mee om hem dit goede nieuws te vertellen zodat hij samen met mij een nieuwe missie kon starten. Genaamd “ Modefraude”. We begonnen met de voorbereidingen. Een stempelkussen kopen en een goede, niet al te dure winkel zoeken waar ze even 25 kaartjes voor ons zouden scannen. De winkel was snel gevonden voor 28 euro + 3 euro voor het stempelkussen hadden we even voor 31 eurootjes 25 identieke modeshowkaartjes! De stempel ligt nog steeds in me bureaulade mooi te wezen, wachtend op de show voor volgend jaar. Frauderen tot we onze examenshow over 3 jaar hebben. Soms is een dief zo slecht nog niet, want we hebben 25 mensen de avond van hun leven gegeven en de FRAUDEURS het publiek waar iedereen van droomt.