Gister was het dan zo ver, ik en Joost zijn officieel uit elkaar, ikzelf snap er vrij weinig van we hadden naar mijn idee een leuke relatie, tuurlijk ik had de laatste week wat temperamentvolle dagen en was wat sneller boos en geirriteerd. En niet alleen je lover maar ook andere mensen om je heen kunnen je dan even niet luchten of zien.
Maarja, denk ik dan, dat gebeurd iedereen wel eens, en na dit weekend er over gepraat te hebben met mijn lover dacht ik dat het allemaal wel op ze pootjes terecht zou komen. Tijdens de sex beloofde we elkaar bijna eeuwige trouw en zei hij me niet zomaar te verlaten omdat ik daar wel eens bang voor was geweest.

En toch gebeurd het dan, in een serieus gesprek een dag later zegt hij ineens dat we elkaar toch niet gelukkig kunnen maken, WAT denk ik dan... ,,hoe bedoel je" stotter ik. Hij begint een verhaal te vertellen waarvan ik maar een paar dingen opvang, hij is niet meer verliefd op me, heeft me voorgelogen en zichzelf bedrogen door te denken dat het wel zo is. We kunnen niet met elkaar door 1 deur de afgelopen week dus hij stopt ermee, heeft het idee dat hij mij depressief maakt (pardon?) en wil niet de schuldige daarin zijn. Hij twijfelt nog en zegt ,,Ik wil wel wachten tot ik uit Kreta terug ben met me vrienden en dan kijk ik wel verder maar voor nu is het beter om een break in te lassen"... PARDON, meneer wilt gewoon een vrijbriefje voor Kreta.
In alle woede die ik dan voel opborrelen zet ik er zelf een punt achter, wat voel ik me sterk op dat moment, met mij valt natuurlijk niet te sollen wie denkt meneer wel datie is.
Maar als ik 's avonds in mijn bed lig denk ik er toch heel anders over, waar waren die 6 maanden gebleven waar was mijn schatje die normaal naast me ligt waar is de sex, waarom belt hij nou niet om te zeggen dat het een vergissing is. En als ik hem dan vandaag in tranen opbel om te vragen wat ik fout heb gedaan hoor ik al irritatie in zijn stem...
Ik ben hem kwijt....

Op dit soort momenten kom je ook je vriendinnetjes tegen. De mensen waarvan je denkt ze goed te kennen reageren allemaal anders en op hun eigen manier.
Elsa: ze vind Joost uiteraard meteen een eikel, ik moet niet om hem treuren en hij had er inderdaad eerder mee moeten komen, wat een sukkel is het toch ook nou er zijn 100 leukere jongens en ik ben te goed voor hem.
Rosa: ze weet wat ik doormaak want ze heeft het zelf net gehad, ik moet er alleen door zien te komen en ik zal zien dat het me sterker gaat maken, en dat ik me niet hoef te schamen als ik denk dat de wereld onder mijn voeten wegzakt (ik zweer je dat is echt het geval op dit moment) want dat is allemaal normaal.. zo hoort het te zijn.
Kimberley: WAT!!! Nou zeg hoe durftie, wat zeidie? ow dat hij het allemaal niet aankan, en niet tegen je verwachtingen op kan boxen? Tsss het is echt een man zeg, zij kunnen nu eenmaal niet zeggen wat ze voelen, het zwakkere geslacht! Nou een dosis "sex and the city" zal je goed doen meisje verder heb je maar 2 mannen nodig in je leven en dat zijn Ben en Jerry (voor de leken onder ons.. dat is ijs), VIVA LAS VEGAS *waar zij mee bedoeld ... welkom in de mannenloze wereld*

Ik leg de hoorn op de haak en krijg een smsje van Rosa, ,,ik denk aan je meisje onze vakantie word geweldig denk daar maar aan".
Ik ga weer terug in de tuinstoel liggen en denk, wat hou ik toch van die 3 meiden, ze hebben allemaal hun eigen manier van troosten die me precies bevalt!!!
Nu moet ik alles zonder Joost doen, even twijfel ik hem te bellen... maar dan denk ik na en sluit mijn ogen...
Kimberley heeft gelijk...
VIVA LAS VEGAS